Vervolg Athene

Gisteren ben ik terug gekomen uit Athene. Een reisje van 4 dagen, waarin ik Athene heb mogen zien, voelen, proeven en ervaren. Wat een stad, wat een contrasten, wat een indrukken.
Buiten het feit dat Max deze stad 2 weken voor zijn dood heeft bezocht en dat alleen al intens en heftig genoeg was voor mij, heeft de hele stad heel veel indruk op mij achtergelaten.

We vertrokken zaterdagochtend richting Brussel, daar stapten we in het vliegtuig richting Athene. We waren net 2 pubermeiden zo waren we aan het lachen en aan het grappen op het vliegveld, hoezo nerveus, hoezo hyper. Eenmaal in het vliegtuig voelde ik me langzaam weer wat rustiger worden, ik ging de reis van mijn zoon doen, althans een stukje ervan. De reis die zoveel indruk op mijn jongen en zijn vrienden heeft gemaakt. Pfff als ik er nu over nadenk krijg ik weer kippenvel.

Eenmaal in Athene met de metro richting het hotel. Wat een mensenmassa in de metro, wat een diversiteit. Eenmaal op het metrostation in Psiri onze weg zoeken naar het hotel, dat kan je echt toevertrouwen aan 2 vrouwen hahhahha. Maar we hebben het gevonden. Wat me gelijk op viel was de rust wat de stad uitstraalt, dat klinkt misschien heel raar maar bij ons zeker in grote steden zijn we allemaal zo gejaagd en hier leek het net of alles en iedereen veel relaxter was. Muziek op straat, overal mensen, maar geen gejaag.

We hadden een klein maar prima hotel  in de wijk Psiri, met op de 7de etage uitzicht op de Akropolis

Toen ik dit zag toen brak ik wel even, de Akropolis. Dit is dus de Akropolis die Max steeds benoemde, dit was hem dus en ik sta daar in Athene en zie de Akropolis zoals mijn Max hem heeft gezien, ik ben er, zijn reis, zijn stad, zijn Akropolis.

Pffff ik realiseerde me gelijk dat dit heftige, emotionele dagen zouden worden.

Die avond heb ik kennis mogen maken met Athene, wat een bijzondere stad, een stad van absurde contrasten, arm en rijk leeft letterlijk naast elkaar. Nog nooit heb ik zoveel zwervers gezien, daklozen liggen er in ieder portaal, overal op straat wordt er geleefd, maar niemand heeft er last van, het wordt volledig geaccepteerd alsof het bij het straatbeeld hoort.

Mensen maken muziek, dansen, zingen op straat, overal ruik je de heerlijke griekse keuken en iedereen is even vriendelijk. Maar er zijn ook straten die grauw, koud en kil aanvoelen, waar de armoede ervan afstraalt, waar er een onprettig gevoel heerst, niet akelig maar vooral heel somber. Waar mensen uit de vuilnissenbakken hun eten halen, maar er wel bakjes water en brokjes voor de zwerfkatten en honden buiten staan. Wat een bijzondere stad.

Door de verhalen van Max en vooral de indruk die de zwerfhonden op Max hadden achtergelaten hebben wij ipv bloemen mensen de optie gegeven om geld te geven voor de zwerfhonden, Max was een echte hondenvriend. Bij de eerste zwerfhond brak dan ook volledig mijn hart

Worstjes voeren aan deze oude zwerfhond die zijn plekje op de akropolis had.

De tweede dag zijn eerst opzoek gegaan naar het hotel waar Max die dagen verbleef, ik had de routebeschrijvingen van Max bij mij en wist hoe en waar hij allemaal gelopen had. Vanuit zijn hotel hebben we de tocht naar de Akropolis gemaakt. Zo raar om de weg te lopen die je kind heeft gelopen, om bij het supermarktje bij het hotel te denken zou hij hier z'n drinken en wat te snacken hebben gehaald, bij starbucks naar binnenlopen en denken waar zou hij gezeten hebben? We hebben een kop koffie gedronken in het restaurantje Cave of Akropolis, dit restaurantje kwam regelmatig terug in de route van Max. En toen verder richting de Akropolis.

Ik had wat as van Max bij mij  en een steentje met zijn naam, dit wou ik op de Akropolis uitstrooien op een mooi plekje. Maar ik wou nog iets doen, iets symbolisch, een ballon oplaten. Dat moest dan natuurlijk een Batmanballon zijn, maar ja waar vind je in Athene een ballon, laat staan eentje van Batman. En alsof het zo heeft moeten zijn op onze weg naar de Akropolis komen we een ballonnenverkoper tegen( 's morgens om 10 uur) en in z'n volle tros ballonnen hangt helemaal in het midden 1 Batmanballon. Dat was voor ons zo'n apart, bijzonder moment, dat heeft zo moeten zijn.

Dus daar lopen 2 volwassen vrouwen door Athene met een Batmanballon.

Helaas mocht de ballon niet mee naar binnen bij het Parthenon, je zag aan de bewaking dat ze echt moeite hadden om zich aan deze regel te houden, zeker na ons verhaal, maar ik dacht alleen maar het is goed zo, we laten de ballon dadelijk wel hier rondom los.

Eenmaal binnen dan word je echt gepakt door de schoonheid van dit geheel, wat een uitzicht, wat een bouwwerken, wat een rust.

Het Parthenon

Het uitzicht

Daar voelde ik Max, hij was bij ons, hij leidde me rond op de Akropolis. Ik voelde me verdrietig, warm, koud, maar oh zo rijk, ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven. Ik stond even alleen op deze magnifieke plek, wat zijn wij als mensen dan ineens maar klein.

Zoals ik juist al schreef was de bedoeling dat ik ergens op de Akropolis Max zou uitstrooien, geloof me dat was niet makkelijk, hoe zoek je een plekje, wat is goed genoeg. Waar ik achter ben gekomen jij zoekt niet het plekje, het plekje kiest jouw uit. Op de foto hierboven staat de grote boom, echt een hele mooie boom, vraag me niet wat voor een boom, maar om een of andere reden riep die boom mij. Onder die boom staat een bankje, zo'n rustgevend plekje. zo sereen. Dat is het plekje, hier hoort een beetje van Max te liggen. Op dat bank heb ik een beetje as uitgestrooid, dat is denk ik het mooiste, pijnlijkste, lastigste wat ik in lange tijd heb moeten doen, ik heb weer een stukje Max losgelaten.

Op de mooie boom heb ik het steentje met Max z'n naam neergezet.

De Akropolis is nu ook een beetje van Max en als in Oktober Gym 5 van Trevianum op de Akroplis lopen dan zal Max bij hun zijn en vast weer zijn grapje maken "is dit de Akropolis". Als je dus op de Akropolis ooit komt ga naar het bankje onder de boom en weet dat mijn Maxje daar bij je zit. Alleen al om die reden moeten jullie allemaal naar Athene, Max leeft zo ook daar voort.

Ik heb de dag daarna nog het archeologisch museum bezocht ook een plek waarvan ik weet dat Max is geweest, heb het stoepje gezien waar hij vanaf is gegleden, weet nu waar de groepsfoto is gemaakt. Ik heb echt in de voetsporen van mijn jongen mogen lopen, ik heb mogen zien wat hij heeft gezien en ik heb alles ervaren. Dankzij de geweldige foto's, beelden en de verhalen van zijn vrienden en klasgenoten heb ik dit kunnen doen. Athene, de Griekenlandreis waren de laatste bewegende beelden die wij van Max hebben, die waren al goud waard maar die zijn nu nog meer waard geworden.

Ik kijk terug op zo'n mooie, emotionele reis die nog steeds niet helemaal bij mij binnen is gekomen, ik heb denk ik nog echt wel een tijdje nodig om dit te kunnen plaatsen en te verwerken. Maar wat een ervaring.

Max in een Paal

Mama in een paal