Verandering

Max,

Volgende week begin ik weer met werken, rustig aan met 2 x 3 uurtjes per week. Iedereen zegt dat ze het zo knap van mij vinden en dat het goed is dat ik weer ga werken. Waarom voelt het dan zo dubbel, ergens weet ik en voel ik ook wel dat het moet en dat ik weer in het leven moet gaan staan, maar ik ben eigenlijk als ik heel eerlijk ben doodsbang. Dit wordt de eerste, echte stap in het "normale"leven, dit wordt voor mij de eerste stap om weer deel te gaan nemen aan het leven.
Kan ik dat wel, kan ik überhaupt nog wel in het leven stappen, ik bedoel de wereld is als een sneltrein door gedenderd en ik heb alleen maar stil gestaan, ik ben alleen maar bezig geweest met overleven.

Stom eigenlijk dat ik me nu pas realiseer dat ik sinds jij er niet meer bent, totaal niet met de wereld en alles er om heen bezig ben geweest, tuurlijk heb ik wel eens het nieuws gezien en heb ik wel dingen gehoord maar het heeft geen indruk op gemaakt, het is niet blijven hangen. Zaken die ik eerder belangrijk vond, boeien me nu totaal niet meer, het is net of niets me meer kan raken. Dat voelt heel raar en soms ook wel akelig. Zeker nu ik weer deel ga nemen aan de maatschappij, nu ik weer deel ga nemen aan het arbeidsproces.

Nogmaals, rationeel geef ik echt wel toe dat het moet, ik moet weer in het leven stappen, ik moet weer gaan werken en iets voor een ander betekenen. Maar waarom ben ik dan zo bang? Max, zou het dan echt zo zijn dat ik nu verder ga leven zonder jou? Klinkt het als verraad als ik zeg dat ik er eigenlijk ook wel aan toe ben om weer structuur en een doel in het leven te hebben? Zoals ik het afgelopen jaar in het leven heb gestaan is geen leven, dat was echt overleven en die tijd en ruimte heb ik ook echt nodig gehad, Daardoor weet ik en voel ik ook dat het niets uitmaakt of ik thuis op de bank blijf zitten of weer aan het werk ga, jij komt namelijk niet meer terug. Wat ik ook doe, wat ik probeer, jij komt nooit meer terug. Dat is de reden dat ik nu moet gaan, ik heb geen keuze meer, ik moet weer in het leven stappen, voor jou, voor Job, voor Jos maar ook voor mijzelf, want zo door modderen is geen optie meer.

Dat betekent niet dat veranderen makkelijk is, niets is meer zoals het was, alles is anders. Ik vind veranderingen moeilijk.

Dat merk ik alleen al aan mij reactie op de laminaat die eindelijk op je kamer gelegd wordt. Wat vind ik dat lastig, de laminaat die we samen nog hebben uitgekozen. De laminaat die opgestapeld op jouw kamer lag te wachten totdat je vader eindelijk de tijd had om die te leggen. Nu ruim anderhalf jaar later is je vader de laminaat op je kamer aan het leggen, geloof me ik weet dat dit de moeilijkste klus is die hij ooit heeft moeten doen. Ik vind het heel lastig, het is net of jouw kamer nu niet meer jouw kamer is, het lijkt of je geur nu weg is. Ik weet dat we alles terug op zijn vaste plek gaan zitten wen er absoluut niets weg wordt gegooid, maar ik vind het maar raar. Ik durf nog niet echt te gaan kijken.
Terwijl ik zeker weet dat jij dit heel mooi gaat vinden en dat nu eindelijk je kamer helemaal is zoasl jij wou hebben. Misschien vind ik het daarom moeilijk, wie gaat nu van die kamer genieten, voor wie doen we dit?
Het feit dat je vader dit nu aan het leggen is, betekent ook dat we weer een stapje zetten, weer gaan we langzaam maar zeker door met ons leven en het doet pijn, ik vind het echt moeilijk en ben doodsbang. Dat betekend dus dat ik heb gekozen om weer te gaan leven, om weer deel te nemen aan het leven en mijn verstand zegt dat het moet en dat ik er goed aandoe, dat ik er klaar voor ben, maar mijn gevoel zegt hoe kan je, hoe durf je, hoe haal je het in je hoofd.

Geloof me leven zonder jou, is geen leven, althans niet meer zoals het was. Maar ik leef daar heb ik niets in te willen en ik ben het aan jou, Job, Jos en mijzelf verschuldigd om weer een beetje te gaan leven, anders is alles zinloos geweest.
En Max, weet iedere stap die ik zet, zet ik met jou, bij alles wat ik doe ben jij bij mij, met jouw hulp kom ik er wel, ik laat je nooit los.