Vanmorgen zit ik te appe met een vriendin, gewoon wat onzin zoals we eigenlijk heel vaak met elkaar appe en ik vraag aan haar wat ze vandaag gaat doen.
En ze antwoord dat ze met haar zoon de boeken gaat kaften.....boeken kaften zoiets is kleins, zoiets simpels en ineens realiseer ik dat ik dit jaar geen boeken ga kaften met mijn jongens.
Job is begonnen aan zijn eerste week in Tilburg dus die hoeft geen boeken meer te kaften en ook Max heeft geen boeken meer nodig. Dan zie je pas hoe zoiets onbenulligs als boekenkaften ineens in slaat als een bom. Weer iets wat ik als moeder niet meer met mijn jongens ga doen.
Ik realiseer me echt wel dat het niet om het kaften gaat, maar om het feit dat er weer een stap gezet wordt zonder dat ik er me echt bewust van ben. Job die is uit huis woont op kamers, begint aan z'n vervolgstudie, heeft een grote stap gezet en nu beginnen maandag hier ook weer de scholen, weer zie ik de jongens en meiden op hun fiets stappen richting school en weer voel ik de pijn, het gemis. Verdomme Max had daar ook moeten fietsen, met zijn vrienden gewoon naar school.
Door al deze kleine dingen zie ik dat het leven maar ook mijn leven doorgaat, iets waar ik geen grip op heb maar gewoon gebeurt. Dan realiseer ik me dat je eigenlijk nergens grip op hebt, wij denken dat wel maar eigenlijk is dat helemaal niet zo. Het leven gaat zoals het gaat, dat kan je niet plannen of organiseren, dat overkomt je. Net zoals de jaargetijden veranderen, zo gaat het leven ook. Wij denken dat we het zelf bepalen en er controle over hebben, maar dat is niet zo.
Als ik iets geleerd heb uit de afgelopen tijd is het dat we helemaal niets bepalen en we nergens controle overhebben, ons is dit overkomen. Geloof me als ik het had kunnen bepalen of als ik hier iets in te willen of zeggen had bestond deze blog niet want dan zat ik nu met Max z'n boeken te kaften.
Het leven gaat door, de scholen gaan weer beginnen, de vrienden van Max beginnen aan hun laatste jaar of gaan naar een andere klas, ook zij zitten waarschijnlijk nu boeken te kaften.
Ze hebben de zomervakantie erop zitten en zijn klaar voor het nieuwe schooljaar. Ik gun hun een fijn schooljaar want afgelopen schooljaar is ook voor hun een heftig jaar geweest.
Het leven gaat door op facebook lees ik dat mama's zich klaar maken voor de eerste schooldag van hun kind of de stap naar de brugklas en ik voel hun spanning, want ook ik heb die gevoeld. Ik voel daarbij ook een steek, is het jaloezie, nee dat geloof ik niet het is een gemis wat ik voel, het is een pijn wat ik voel, het is een gevoel van onmacht. Voor alle mama's waarvan de kids beginnen aan een nieuw avontuur, het komt goed, jullie kids kunnen het en houden van betekent ook kunnen loslaten.
Ik heb Job ook moeten loslaten, die is ook begonnen aan een nieuw avontuur en ik weet zeker dat hij het kan en het heel goed gaat doen, hij zal zeker eens op z'n bek gaan, wel vaker denk ik, maar dan sta ik klaar en dat weet hij, hij mag fouten maken dan pas kan hij slagen.
Max zit nog volledig in mijn systeem, 24 uur per dag. Max is nooit even weg. Max kan ik nog niet loslaten ook al weet ik dat ik dat ooit moet gaan doen, maar zover ben ik nu nog niet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.