Lieve Max

Lieve Max,

Ik werd vanmorgen weer wakker met het gevoel en de behoefte om tegen je te praten, ik heb je nog zoveel te zeggen. Steeds denk ik had ik maar dit of had ik maar dat. Ik was toch nog lang niet uitgepraat, ik was toch nog lang niet klaar, jij was toch nog lang niet klaar. Ik ben nog steeds niet klaar en weet ook niet of dat ooit gaat gebeuren.

Iedere dag vraag ik me af.......
Heb ik wel vaak genoeg tegen je gezegd dat ik trots op je ben?
Heb ik wel vaak genoeg ik houd van jou gezegd?
Weet je wel hoe veel ik van je houd?
Weet je wel hoe zeer ik je mis?
Boh Max ik zou er alles voor over hebben om nog een gesprek met je te hebben, om je in je mooie ogen te kijken en je schaterende lach te horen. Zelfs om je gemopper te horen als ik je weer eens wat vroeg.

Iedere dag vraag ik me af, ben ik wel een goede moeder geweest, was ik niet te streng of juist te los, heb ik je wel genoeg aandacht gegeven, was ik er wel genoeg voor je? Heb ik je genoeg gestimuleerd of belemmerde ik je juist? Heb ik je wel genoeg aandacht gegeven? Luisterde ik wel genoeg naar je? Op al deze vragen krijg ik nooit meer een antwoord.
Alles wat ooit zo vanzelfsprekend leek is in een klap niets meer waard. Niets is meer  vanzelfsprekend, niets is meer zoals het hoort.

Max, we hebben Job verhuist en in het studentenhuis liepen nog meer jongens te verhuizen met hun  ouders en hun broertje of zusje, wat hadden we dit graag met z'n viertjes gedaan. Als een ouder aan mij vroeg of Job de eerste was die uit huis ging, zag je Job slikken en ik antwoorden dan alleen maar Ja de eerste en de laatste.
Max op die momenten mis ik je zo en denk ik alleen maar dit had ik jou ook zo gegund. Dat zijn de momenten dat ik aan Job zie dat hij het zo moeilijk heeft met alles en hij jou zo ontzettend mist. Job praat niet maar aan z'n hele doen en laten zie ik gewoon dat hij het ontzettend moeilijk heeft. Het is goed voor hem dat hij op kamers in gaan wonen, andere omgeving, andere mensen dat heeft hij nodig.
Dat is de normale weg die kinderen volgen, die weg had ik jou ook zo gegund, die weg hadden wij ook samen moeten afleggen.

Max gisteren rook ik je weer heel sterk, dus waarschijnlijk was je weer even thuis, op die momenten zou ik willen dat ik je kon zien, voelen, horen. Gewoon om te weten of het goed met je gaat, of je het daar waar daar ook is het fijn hebt? Wat doe je de hele dag? Wie is bij je? Heb je opa gezien? Zie je wat wij doen?

Iedereen zegt tegen mij dat jij zou willen dat ik me leventje weer oppak en diep in me weet ik dat ook wel, maar waarom lukt het me dan niet.
Waarom voelt het als verraad als ik door ga?

Weet je Max, de vakantie is bijna om en normaal zaten we nu samen de boeken te kaften, weet je nog dat jij dat snel onder de knie had maar Job er toch wel wat meer moeite mee had. Gezellig met z'n drietjes aan de grote tafel en kaften maar.
Samen schoolspullen gaan kopen, agenda's uitzoeken doe jij dan toch niet gebruikte, want ik heb hier wel een paar agenda's gevonden met zeer weinig in geschreven.
Je had naar de 6de gegaan, het had jouw examenjaar geworden, iets waar jij klaar voor was.

Max, we hebben deze zomer amper gebarbecued, gewoon omdat het niet meer het zelfde voelde als andere jaren, onze tuin is amper gebruikt. Weet je nog dat wij diegene waren die lekker buiten wilden eten of samen in het badje zaten af te koelen. Nu zat ik er alleen in en dat is toch heel anders.
Geen familievakantie, Job wou niet met ons op vakantie, ik ben hier boos en verdrietig over geweest totdat Job me uitlegde waarom hij dit niet wou, toen realiseerde ik me in een klap dat  Job het moeilijker met alles heeft dan hij laat merken.

Max, ons gezin is niet meer het zelfde, we zijn allemaal veranderd en getekend, we missen je allemaal op onze eigen manier. We moeten allemaal, ieder op zijn eigen manier dealen met dit verlies.
Max, ik heb echt geprobeerd om een goede moeder te zijn, ook al voelt het nu alsof ik ontzettend gefaald heb. Jullie jongens zijn mijn lust en mijn leven, daarom voel ik me nu ook zo verloren.

We zitten bijna op 10 maanden, vandaag precies 296 dagen en nog steeds voelt als de dag van gisteren, kon ik de tijd toch terugdraaien, kon ik je nog maar een keer knuffelen dan liet ik je nooit meer los. Een keer......nee weet je Max een keer is niet genoeg, ik wil je gewoon weer bij mij hebben, ik wil gewoon  dat het weer is zoals het was, ik wil gewoon weer "normaal" zijn en dat alles weer normaal is.

 Max, ik wil gewoon jou.