Het is zover, Job gaat op kamers. Deze week gaan we hem verhuizen, naar Tilburg.
Geloof me ik doe ontzettend me best om het leuk te vinden en enthousiast te zijn, en als dit vorig jaar was gebeurt had ik het echt geweldig gevonden. Hoe leuk is het om je kind te zien gaan studeren en naar een studentenhuis te verhuizen, dit is toch echt geweldig, Alleen nu in onze situatie vind ik het verschrikkelijk, in 1 jaar tijd is mijn huis leeg. Eentje vertrekt op de normale natuurlijke manier, maar Max is uit ons leven gerukt.
Dus je begrijpt misschien dat ik nu niet klaar ben om Job te laten gaan. Ik doe het en echt ik doe ontzettend mijn best maar de paniek slaat aan alle kanten toe.
Paniek over het feit dat het huis leeg is.
Paniek over het feit voor wie ik dan moet zorgen, eten hoeft niet meer om 17 uur klaar te staan want er gaat niemand voetballen of naar zijn bijbaantje.
Bepaalde levensmiddelen hoef ik niet meer te kopen, dat was de eerste paar keer na het overlijden van Max zo confronterend door de winkel lopen en bepaalde dingen die Max lekker vond niet meer te kopen en nu hoef ik dat ook al niet meer voor Job te doen.
Maar vooral paniek dat ik niet weet hoe ik de dag doorkom, de reden dat ik al 9 maanden iedere dag opsta, me aankleed, eten kook was voor een groot gedeelte Job en nu is hij weg dus voor wie moet ik dan opstaan, me aankleden en koken. Door Job ben ik de afgelopen maanden blijven staan, ik vond dat ik dat verplicht was naar hem toe, Job verdiende een zo'n normaal mogelijk gezinsleven, hij heeft het al zwaar genoeg. Dat heeft me dus geholpen de afgelopen maanden.
Nu gaat Job beginnen aan zijn nieuwe avontuur, iets waar hij klaar voor is, iets waar wij hem klaar voor gestoomd hebben, iets waar ik ook echt heel trots op ben. Maar het valt me zwaar.
Job gaat uit huis, Jos werkt al 4 x 4 uur en dit wordt verder uitgebreidt en is dus ook veel weg en ik, ik red nog niet eens 2 x 3 uur werken. Ik krijg nog steeds niets gedaan en weet nog steeds niet hoe ik een draad moet oppakken. Dat word nu dus wel overduidelijk, want wat moet ik in godsnaam nu gaan doen.
Dat de wereld en iedereen door ging met zijn leven was heel lastig maar begrijpelijk, maar nu gaat mijn gezin ook steeds meer door met het leven en ik blijf achter, ik kan nog niet op de bus van het leven stappen, ik ben zo bang om stappen te maken, bang voor de toekomst, bang voor het onbekende, bang voor het verleden. Ineens realiseer ik me dat ik ergens iets moet maar ik weet niet wat, hoe, wanneer?
Mijn huis is leeg geen gemopper meer over rommel wat is blijven liggen, geen ruzie meer over huiselijke klusjes, geen gezeur meer over het eten, maar vooral geen lachen meer, geen pubers meer over de vloer, niemand voor wie ik moet zorgen, geen kids meer in huis. Mijn nest is leeg en ik ben er zo nog niet klaar voor
❤
BeantwoordenVerwijderen