De laatste paar dagen ben ik boos en verdrietig, Dit heb ik de laatste 9 maanden echt wel vaker maar sinds de afgelopen week merk ik dat ik er in blijf hangen. De laatste dagen merk ik dat ik weer dingen terug beleef en terug kijk naar de afgelopen maanden. Ons leven is zo ontzettend veranderd niets maar dan ook niets is meer het zelfde.
We moeten iedere dag leven met het gegeven dat Max niet meer terugkomt, dat verlies tekent ons hele doen en laten. Iedere dag is nog steeds overleven. Buiten het verschrikkelijk verlies van Max, zijn we de afgelopen maanden heel veel mensen kwijt geraakt. Mensen die voor dit afschuwelijk noodlot in ons leven waren en met wie we als gezin veel mee deelden. Mensen die de eerste weken na het overlijden van Max er ook nog waren en ons steunden, maar ineens vallen mensen weg.
Dat gaat geleidelijk, eerst bellen ze wat minder vaak, dan reageren ze wat minder op de app en dan komen ze ineens niet meer.
Ik heb ze gevraagd wat er is, of ik wat fout heb gedaan en geloof me dat heb ik echt de afgelopen maanden. Ik ben echt niet zo leuk geweest de afgelopen maanden, ben echt niet zo gastvrij geweest de afgelopen maanden, heb echt wel dingen gezegd die misschien niet zo slim of netjes waren, heb geschreeuwd, gejankt, gescholden, vast mensen gekwetst door mijn doen en laten. Dus ik begrijp echt wel dat mensen geschrokken zijn van mij, maar ik vraag me gelijk af hoe zouden hun zich gedragen in mijn situatie, daar wil ik echt niet alles mee goed praten maar goh sta eens in mijn schoenen en oordeel dan.
Ik heb van sommige echt wel antwoorden gekregen, ze vinden het moeilijk om hiermee om te gaan, snap ik, dat vinden Jos, ik en Job ook en wij hebben 24/7. Ze hadden het gevoel dat ze concurrentiestrijd moesten voeren met anderen, jammer dat ze dat voelen want, hier is iedereen gelijk en iedereen heeft z'n eigen kwaliteit, het kan echt zo zijn geweest dat er momenten waren dat ik de ene persoon even meer nodig had dan de ander, dat zegt niets over de personen maar over de behoefte, het gemoed waar ik in zat.
Mensen hadden de behoefte om hun verdriet met mij te delen en om samen te huilen, te praten over Max, dat snap ik en er zijn ook echt momenten geweest waar ik die behoefte ook had maar soms had ik juist de behoefte om even op andere tekst te komen om even niet te huilen maar om even wat onzin te horen. Ze hadden moeite met de manier waarop ik rouwde, met de situatie omging en ook dat snap ik want ik heb echt wel gekke dingen gedaan de laatste maanden, ben echt wel over de top gegaan, alleen jammer dat mensen/vrienden daarover oordelen dat stukje begrijp ik niet.
Zo zie je dat iedereen z'n eigen behoefte heeft en zijn eigen manier van omgaan met rouw en verlies. Dat is ook maar goed, het is alleen jammer dat mensen niet kunnen inleven of invoelen waar de behoefte van de ander ligt en in ons geval zeker want volgens mij zijn wij ons kind verloren. Nu 9 maanden verder merk ik dat ik hier door geraakt ben, ik begrijp het niet. Hoe kan je in zo'n nood je vrienden laten vallen, hoe kan je er alleen maar zijn als het goed gaat maar niet als het slecht gaat. Hoe kan je je eigen behoefte boven die van een ander stellen, hoe kan je er niet eens over praten maar gewoon wegblijven? Niet alleen voor mij, maar ook voor Jos en Job want ook hun hebben ze laten vallen.
Gelukkig zijn er ook mensen in ons leven gekomen, mensen die er onvoorwaardelijk zijn, mensen die snappen wat we nodig hebben, of eigenlijk het ook niet weten maar net als mij maar wat doen. Mensen met wie ik kan huilen, lachen, schelden, op mijn bek mag gaan en die er gewoon zijn, niet om te oordelen maar om te delen. Mensen die ik uit mijn jeugd ken dus die mij ook op een andere manier kennen. Ik ben zo blij, dankbaar en houd oprecht van deze mensen, zij maken iedere dag een beetje leefbaarder. Ik, wij zouden niet weten wat we zonder deze vrienden moesten, die zijn goud waard.
Dat wil niet zeggen dat het pijn doet dat andere weg zijn gevallen, zeker omdat bij de mensen die weg zijn gevallen mensen zaten die zeker de laatste jaren heel nauw betrokken waren bij ons gezin. Mensen met wie we kerst, oud en nieuw, sinterklaas enz vierden. Mensen die Max van heel dichtbij mee hebben gemaakt. Ineens weg, zo jammer, zo onnodig, zo triest.
Dus voor alle lieve vrienden die nu in ons leven zijn, dank jullie wel, dank jullie voor wat jullie doen, wie jullie zijn en gewoon dat je er bent!!
Voor alle mensen die we kwijt zijn geraakt, sorry dat ik niet aan jullie verwachtingen heb kunnen voldoen, sorry voor het verdriet dat wij hebben en niet hebben kunnen delen, jammer!
Ze zeggen wel eens in nood leer je je echte vrienden kennen, nou geloof me dat gezegde klopt.
love you sjat xxx
BeantwoordenVerwijderenMensen komen en mensen gaan, dat speelt ons hele door. Maar onbewust kiezen we daar ook een beetje zelf voor. Je kan het ook een beetje zelfbescherming noemen. Waarschijnlijk ben jij en bepaalde vrienden nog niet klaar voor elkaar om na wat is gebeurd het samen te verwerken. Geef deze wat extra tijd want die verwerken het op hun eigen manier. Op een gegeven moment zullen ze toch weer contact met je zoeken. Helaas zullen er ook vrienden wegblijven die er gewoon niet mee om kunnen gaan. Je moet positief blijven en deze mensen toch krediet geven, hoe moeilijk het ook is. Niet iedereen kan zijn gevoelens plaatsen of uiten! Verder vind ik het knap hoe jij je verdriet en verlies in woorden kunt omzetten die iedereen begrijpt. Frans
BeantwoordenVerwijderenBeste Frans,
VerwijderenFijn dat je de blog leest en de moeite doet om een reactie te schrijven.
IK heb een paar keer je reactie moeten lezen voor ik er op kon reageren.
In onze situatie hebben we nergens voor gekozen, zowel bewust als onbewust dit is ons overkomen. Mensen die wegblijven die hebben de keuze gemaakt.
Ik realiseer me echt wel dat iedereen op zijn eigen manier omgaat met verlies en dat niet iedereen dit kan delen, ik heb zelf ook geen ruimte voor het verdriet van iemand anders.
Maar om dan ook nog te zeggen dat ik krediet moet hebben voor deze mensen dat gaat me net te ver, waar moet ik krediet voor hebben, voor het feit dat ze wegblijven, voor het feit dat ze oordelen, voor het feit dat ze in deze hun eigen belang boven dat van ons zetten??
Dat gaat me echt net een brug te ver.
Ik weet niet of jij uit ervaring spreekt dan sta ik echt open voor tips er zijn namelijk niet veel mensen die het soortgelijke hebben meegemaakt, is dit gewoon jou mening ook dat is prima iedereen heeft recht op zijn eigen mening, alleen voor dat je die meing geeft vraag je dan af wat je daar mee wilt bereiken, want hoe triest het misschien wel klinkt na alles wat er gebeurt is heb ik geen krediet en vertrouwen meer in veel mensen, zeker niet als ze je laten vallen op het moment dat je ze het hardste nodig hebt.