Tekst van een Rap 6 december 2016

Op 6 december 2016 hebben we Max zijn geboortedag gevierd op school bij Max, de vrienden en klasgenoten hebben toen een herdenking gehouden.
Tijdens deze herdenking hebben 2 geweldige meiden deze rap gezongen.
Helaas heb ik alleen de tekst maar deze tekst geeft onze Max zo goed weer die moest ik met jullie delen.........

Max

Ik weet niet waar ik moet beginnen, als ik aan je denk schieten zo veel dingen binnen.

Van de dingen die je hebt gedaan, tot de quotes die altijd zullen bestaan.

Van altijd blij, nooit een probleem tot je awesome batman portemonnee.

Van je aller raarste blikken tot het tekenen van pikken

Al met al komt het erop neer dat iedereen je mag en daarom doet het ook zo’n zeer.

Max M- a-ax, de maximale lol die we hebben gehad.

Altijd als een blije dolle puppy aan het springen door de stad.

Je betoverde onze Anne-Sophie met je #schijtfie.

Noooo grilzzz allowed, only one bbq per person.

Waarom bel je me, schrijft lottte, ook in de kou zonder mouw.

Rampeneren, zonder kleren, in je onderbroek.

Haalden 10’en zonder ooit te kijken in een boek.

Throwback to Griekenland, met alle snapchats in het restaurant.

Chocopasta op je neus, kapot gaan om een verslaafde Zeus.

In de Mac, dat was te gek.

Je dienblad die je wegpakt, zonder dat er iets was op gekwakt.

Loopt als een mongool naar de wc, weet niet hoe de code werkt, nee het zit niet mee.

Dan ook nog 2x bbqsaus in plaats van zoetzuur.

Ja dat was me pas een avontuur.

Kilometers van elkaar en nog steeds op één lijn

Jij schreeuwt: Is dat de Akropolis? En Jesse zoekt de Trevifontein.

Deze herinneringen raken we nooit meer kwijt, het blijft bij ons tot in de eeuwigheid.

Maar als we dan even eerlijk zijn,

Het verdriet doet natuurlijk ook pijn.

Iedere keer een klap in mijn hart,

Wie had dit nou verwacht.

We hebben je zo gemogen,

Met je mooie bruine puppy ogen.

Verweg, maar toch dichtbij.

De herinneringen aan jou, maken ons blij.

Max M- a-ax, de maximale lol die we hebben gehad.

Altijd als een blije dolle puppy aan het springen door de stad.

Je betoverde onze Anne-Sophie met je #schijtfie.

Noooo grilzzz allowed, only one bbq per person.

Waarom bel je me, schrijft lottte, ook in de kou zonder mouw.

Rampeneren, zonder kleren, in je onderbroek.

Haalden 10’en zonder ooit te kijken in een boek.

Scholen beginnen

Vanmorgen zit ik te appe met een vriendin, gewoon wat onzin zoals we eigenlijk heel vaak met elkaar appe en ik vraag aan haar wat ze vandaag gaat doen.
En ze antwoord dat ze met haar zoon de boeken gaat kaften.....boeken kaften zoiets is kleins, zoiets simpels en ineens realiseer ik dat ik dit jaar geen boeken ga kaften met mijn jongens.

Job is begonnen aan zijn eerste week in Tilburg dus die hoeft geen boeken meer te kaften en ook Max heeft geen boeken meer nodig. Dan zie je pas hoe zoiets onbenulligs als boekenkaften ineens in slaat als een bom. Weer iets wat ik als moeder niet meer met mijn jongens ga doen.

Ik realiseer me echt wel dat het niet om het kaften gaat, maar om het feit dat er weer een stap gezet wordt zonder dat ik er me echt bewust van ben. Job die is uit huis woont op kamers, begint aan z'n vervolgstudie, heeft een grote stap gezet en nu beginnen maandag hier ook weer de scholen, weer zie ik de jongens en meiden op hun fiets stappen richting school en weer voel ik de pijn, het gemis. Verdomme Max had daar ook moeten fietsen, met zijn vrienden gewoon naar school.

Door al deze kleine dingen zie ik dat het leven maar ook mijn leven doorgaat, iets waar ik geen grip op heb maar gewoon gebeurt. Dan realiseer ik me dat je eigenlijk nergens grip op hebt, wij denken dat wel maar eigenlijk is dat helemaal niet zo. Het leven gaat zoals het gaat, dat kan je niet plannen of organiseren, dat overkomt je. Net zoals de jaargetijden veranderen, zo gaat het leven ook. Wij denken dat we het zelf bepalen en er controle over hebben, maar dat is niet zo.
Als ik iets geleerd heb uit de afgelopen tijd is het dat we helemaal niets bepalen en we nergens controle overhebben, ons is dit overkomen. Geloof me als ik het had kunnen bepalen of als ik hier iets in te willen of zeggen had bestond deze blog niet want dan zat ik nu met Max z'n boeken te kaften.

Het leven gaat door, de scholen gaan weer beginnen, de vrienden van Max beginnen aan hun laatste jaar of gaan naar een andere klas, ook zij zitten waarschijnlijk nu boeken te kaften.
Ze hebben de zomervakantie erop zitten en zijn klaar voor het nieuwe schooljaar. Ik gun hun een fijn schooljaar want afgelopen schooljaar is ook voor hun een heftig jaar geweest.

Het leven gaat door op facebook lees ik dat mama's zich klaar maken voor de eerste schooldag van hun kind of de stap naar de brugklas en ik voel hun spanning, want ook ik heb die gevoeld. Ik voel daarbij ook een steek, is het jaloezie, nee dat geloof ik niet het is een gemis wat ik voel, het is een pijn wat ik voel, het is een gevoel van onmacht. Voor alle mama's waarvan de kids beginnen aan een nieuw avontuur, het komt goed, jullie kids kunnen het en houden van betekent ook kunnen loslaten.
Ik heb Job ook moeten loslaten, die is ook begonnen aan een nieuw avontuur en ik weet zeker dat hij het kan en het heel goed gaat doen, hij zal zeker eens op z'n bek gaan, wel vaker denk ik, maar dan sta ik klaar en dat weet hij, hij mag fouten maken dan pas kan hij slagen.

 Max zit nog volledig in mijn systeem, 24 uur  per dag. Max is nooit even weg. Max kan ik nog niet loslaten ook al weet ik dat ik dat ooit moet gaan doen, maar zover ben ik nu nog niet

Lieve Max

Lieve Max,

Ik werd vanmorgen weer wakker met het gevoel en de behoefte om tegen je te praten, ik heb je nog zoveel te zeggen. Steeds denk ik had ik maar dit of had ik maar dat. Ik was toch nog lang niet uitgepraat, ik was toch nog lang niet klaar, jij was toch nog lang niet klaar. Ik ben nog steeds niet klaar en weet ook niet of dat ooit gaat gebeuren.

Iedere dag vraag ik me af.......
Heb ik wel vaak genoeg tegen je gezegd dat ik trots op je ben?
Heb ik wel vaak genoeg ik houd van jou gezegd?
Weet je wel hoe veel ik van je houd?
Weet je wel hoe zeer ik je mis?
Boh Max ik zou er alles voor over hebben om nog een gesprek met je te hebben, om je in je mooie ogen te kijken en je schaterende lach te horen. Zelfs om je gemopper te horen als ik je weer eens wat vroeg.

Iedere dag vraag ik me af, ben ik wel een goede moeder geweest, was ik niet te streng of juist te los, heb ik je wel genoeg aandacht gegeven, was ik er wel genoeg voor je? Heb ik je genoeg gestimuleerd of belemmerde ik je juist? Heb ik je wel genoeg aandacht gegeven? Luisterde ik wel genoeg naar je? Op al deze vragen krijg ik nooit meer een antwoord.
Alles wat ooit zo vanzelfsprekend leek is in een klap niets meer waard. Niets is meer  vanzelfsprekend, niets is meer zoals het hoort.

Max, we hebben Job verhuist en in het studentenhuis liepen nog meer jongens te verhuizen met hun  ouders en hun broertje of zusje, wat hadden we dit graag met z'n viertjes gedaan. Als een ouder aan mij vroeg of Job de eerste was die uit huis ging, zag je Job slikken en ik antwoorden dan alleen maar Ja de eerste en de laatste.
Max op die momenten mis ik je zo en denk ik alleen maar dit had ik jou ook zo gegund. Dat zijn de momenten dat ik aan Job zie dat hij het zo moeilijk heeft met alles en hij jou zo ontzettend mist. Job praat niet maar aan z'n hele doen en laten zie ik gewoon dat hij het ontzettend moeilijk heeft. Het is goed voor hem dat hij op kamers in gaan wonen, andere omgeving, andere mensen dat heeft hij nodig.
Dat is de normale weg die kinderen volgen, die weg had ik jou ook zo gegund, die weg hadden wij ook samen moeten afleggen.

Max gisteren rook ik je weer heel sterk, dus waarschijnlijk was je weer even thuis, op die momenten zou ik willen dat ik je kon zien, voelen, horen. Gewoon om te weten of het goed met je gaat, of je het daar waar daar ook is het fijn hebt? Wat doe je de hele dag? Wie is bij je? Heb je opa gezien? Zie je wat wij doen?

Iedereen zegt tegen mij dat jij zou willen dat ik me leventje weer oppak en diep in me weet ik dat ook wel, maar waarom lukt het me dan niet.
Waarom voelt het als verraad als ik door ga?

Weet je Max, de vakantie is bijna om en normaal zaten we nu samen de boeken te kaften, weet je nog dat jij dat snel onder de knie had maar Job er toch wel wat meer moeite mee had. Gezellig met z'n drietjes aan de grote tafel en kaften maar.
Samen schoolspullen gaan kopen, agenda's uitzoeken doe jij dan toch niet gebruikte, want ik heb hier wel een paar agenda's gevonden met zeer weinig in geschreven.
Je had naar de 6de gegaan, het had jouw examenjaar geworden, iets waar jij klaar voor was.

Max, we hebben deze zomer amper gebarbecued, gewoon omdat het niet meer het zelfde voelde als andere jaren, onze tuin is amper gebruikt. Weet je nog dat wij diegene waren die lekker buiten wilden eten of samen in het badje zaten af te koelen. Nu zat ik er alleen in en dat is toch heel anders.
Geen familievakantie, Job wou niet met ons op vakantie, ik ben hier boos en verdrietig over geweest totdat Job me uitlegde waarom hij dit niet wou, toen realiseerde ik me in een klap dat  Job het moeilijker met alles heeft dan hij laat merken.

Max, ons gezin is niet meer het zelfde, we zijn allemaal veranderd en getekend, we missen je allemaal op onze eigen manier. We moeten allemaal, ieder op zijn eigen manier dealen met dit verlies.
Max, ik heb echt geprobeerd om een goede moeder te zijn, ook al voelt het nu alsof ik ontzettend gefaald heb. Jullie jongens zijn mijn lust en mijn leven, daarom voel ik me nu ook zo verloren.

We zitten bijna op 10 maanden, vandaag precies 296 dagen en nog steeds voelt als de dag van gisteren, kon ik de tijd toch terugdraaien, kon ik je nog maar een keer knuffelen dan liet ik je nooit meer los. Een keer......nee weet je Max een keer is niet genoeg, ik wil je gewoon weer bij mij hebben, ik wil gewoon  dat het weer is zoals het was, ik wil gewoon weer "normaal" zijn en dat alles weer normaal is.

 Max, ik wil gewoon jou.

Lege nest syndroom

Het is zover, Job gaat op kamers. Deze week gaan we hem verhuizen, naar Tilburg.
Geloof me ik doe ontzettend me best om het leuk te vinden en enthousiast te zijn, en als dit vorig jaar was gebeurt had ik het echt geweldig gevonden. Hoe leuk is het om je kind te zien gaan studeren en naar een studentenhuis te verhuizen, dit is toch echt geweldig, Alleen nu in onze situatie vind ik het verschrikkelijk, in 1 jaar tijd is mijn huis leeg. Eentje vertrekt op de normale natuurlijke manier, maar Max is uit ons leven gerukt.

Dus je begrijpt misschien dat ik nu niet klaar ben om Job te laten gaan. Ik doe het en echt ik doe ontzettend mijn best maar de paniek slaat aan alle kanten toe.
Paniek over het feit dat het huis leeg is.
Paniek over het feit voor wie ik dan moet zorgen, eten hoeft niet meer om 17 uur klaar te staan want er gaat niemand voetballen of naar zijn bijbaantje.
Bepaalde levensmiddelen hoef ik  niet meer te kopen, dat was de eerste paar keer na het overlijden van Max zo confronterend door de winkel lopen en bepaalde dingen die Max lekker vond niet meer te kopen en nu hoef ik dat ook al niet meer voor Job te doen.
Maar vooral paniek dat ik niet weet hoe ik de dag doorkom, de reden dat ik al 9 maanden iedere dag opsta, me aankleed, eten kook was voor een groot gedeelte Job en nu is hij weg dus voor wie moet ik dan opstaan, me aankleden en koken. Door Job ben ik de afgelopen maanden blijven staan, ik vond dat ik dat verplicht was naar hem toe, Job verdiende een zo'n normaal mogelijk gezinsleven, hij heeft het al zwaar genoeg. Dat heeft me dus geholpen de afgelopen maanden.

Nu gaat Job beginnen aan zijn nieuwe avontuur, iets waar hij klaar voor is, iets waar wij hem klaar voor gestoomd hebben, iets waar ik ook echt heel trots op ben. Maar het valt me zwaar.
Job gaat uit huis, Jos werkt al 4 x 4 uur  en dit wordt verder uitgebreidt en is dus ook veel weg en ik, ik red nog niet eens 2 x 3 uur werken. Ik krijg nog steeds niets gedaan en weet nog steeds niet hoe ik een draad moet oppakken. Dat word nu dus wel overduidelijk, want wat moet ik in godsnaam nu gaan doen.

Dat de wereld en iedereen door ging met zijn leven was heel lastig maar begrijpelijk, maar nu gaat mijn gezin ook steeds meer door met het leven en ik blijf achter, ik kan nog niet op de bus van het leven stappen, ik ben zo bang om stappen te maken, bang voor de toekomst, bang voor het onbekende, bang voor het verleden. Ineens realiseer ik me dat ik ergens iets moet maar ik weet niet wat, hoe, wanneer?

Mijn huis is leeg geen gemopper meer over rommel wat is blijven liggen, geen ruzie meer over huiselijke klusjes, geen gezeur meer over het eten, maar vooral geen lachen meer, geen pubers meer over de vloer, niemand voor wie ik moet zorgen, geen kids meer in huis. Mijn nest is leeg en ik ben er zo nog niet klaar voor

Mensen komen en mensen gaan

De laatste paar dagen ben ik boos en verdrietig, Dit heb ik de laatste 9 maanden echt wel vaker maar sinds de afgelopen week merk ik dat ik er in blijf hangen. De laatste dagen merk ik dat ik weer dingen terug beleef en terug kijk naar de afgelopen maanden. Ons leven is zo ontzettend veranderd niets maar dan ook niets is meer het zelfde.

We moeten iedere dag leven met het gegeven dat Max niet meer terugkomt, dat verlies tekent ons hele doen en laten. Iedere dag is nog steeds overleven. Buiten het verschrikkelijk verlies van Max, zijn we de afgelopen maanden heel veel mensen kwijt geraakt. Mensen die voor dit afschuwelijk noodlot in ons leven waren en met wie we als gezin veel mee deelden. Mensen die de eerste weken na het overlijden van Max er ook nog waren en ons steunden, maar ineens vallen mensen weg.
Dat gaat geleidelijk, eerst bellen ze wat minder vaak, dan reageren ze wat minder op de app en dan komen ze ineens niet meer.

Ik heb ze gevraagd wat er is, of ik wat fout heb gedaan en geloof me dat heb ik echt de afgelopen maanden. Ik ben echt niet zo leuk geweest de afgelopen maanden, ben echt niet zo gastvrij geweest de afgelopen maanden, heb echt wel dingen gezegd die misschien niet zo slim of netjes waren, heb geschreeuwd, gejankt, gescholden, vast mensen gekwetst door mijn doen en laten. Dus ik begrijp echt wel dat mensen geschrokken zijn van mij, maar ik vraag me gelijk af hoe zouden hun zich gedragen in mijn situatie, daar wil ik echt niet alles mee goed praten maar goh sta eens in mijn schoenen en oordeel dan.

Ik heb van sommige echt wel antwoorden gekregen, ze vinden het moeilijk om hiermee om te gaan, snap ik, dat vinden Jos, ik en Job ook en wij hebben 24/7. Ze hadden het gevoel dat ze concurrentiestrijd moesten voeren met anderen,  jammer dat ze dat voelen want, hier is iedereen gelijk en iedereen heeft z'n eigen kwaliteit, het kan echt zo zijn geweest dat er momenten waren dat ik de ene persoon even meer nodig had dan de ander, dat zegt niets over de personen maar over de behoefte, het gemoed waar ik in zat.
Mensen hadden de behoefte om hun verdriet met mij te delen en om samen te huilen, te praten over Max, dat snap ik en er zijn ook echt momenten geweest waar ik die behoefte ook had maar soms had ik juist de behoefte om even op andere tekst te komen om even niet te huilen maar om even wat onzin te horen. Ze hadden moeite met de manier waarop ik rouwde, met de situatie omging en ook dat snap ik want ik heb echt wel gekke dingen gedaan de laatste maanden, ben echt wel over de top gegaan, alleen jammer dat mensen/vrienden daarover oordelen dat stukje begrijp ik niet.

Zo zie je dat iedereen z'n eigen behoefte heeft en zijn eigen manier van omgaan met rouw en verlies. Dat is ook maar goed, het is alleen jammer dat mensen niet kunnen inleven of invoelen waar de behoefte van de ander ligt en in ons geval zeker want volgens mij zijn wij ons kind verloren. Nu 9 maanden verder merk ik dat ik hier door geraakt ben, ik begrijp het niet. Hoe kan je in zo'n nood je vrienden laten vallen, hoe kan je er alleen maar zijn als het goed gaat maar niet als het slecht gaat. Hoe kan je je eigen behoefte boven die van een ander stellen, hoe kan je er niet eens over praten maar gewoon wegblijven? Niet alleen voor mij, maar ook voor Jos en Job want ook hun hebben ze laten vallen.

Gelukkig zijn er ook mensen in ons leven gekomen, mensen die er onvoorwaardelijk zijn, mensen die snappen wat we nodig hebben, of eigenlijk het ook niet weten maar net als mij maar wat doen. Mensen met wie ik kan huilen, lachen, schelden, op mijn bek mag gaan en die er gewoon zijn, niet om te oordelen maar om te delen. Mensen die ik uit mijn jeugd ken dus die mij ook op een andere manier kennen. Ik ben zo blij, dankbaar en houd oprecht van deze mensen, zij maken iedere dag een beetje leefbaarder. Ik, wij zouden niet weten wat we zonder deze vrienden moesten, die zijn goud waard.

Dat wil  niet zeggen dat het pijn doet dat andere weg zijn gevallen, zeker omdat bij de mensen die weg zijn gevallen mensen zaten die zeker de laatste jaren heel nauw betrokken waren bij ons gezin. Mensen met wie we kerst, oud en nieuw, sinterklaas enz vierden. Mensen die Max van heel dichtbij mee hebben gemaakt. Ineens weg, zo jammer, zo onnodig, zo triest.

Dus voor alle lieve vrienden die nu in ons leven zijn, dank jullie wel, dank jullie voor wat jullie doen, wie jullie zijn en gewoon dat je er bent!!
Voor alle mensen die we kwijt zijn geraakt, sorry dat ik niet aan jullie verwachtingen heb kunnen voldoen, sorry voor het verdriet dat wij hebben en niet hebben kunnen delen, jammer!
Ze zeggen wel eens in nood leer je je echte vrienden kennen, nou geloof me dat gezegde klopt.

Alcoholgebruik en jongeren

Vandaag las ik een artikel op Nu.nl van Wim van Dalen directeur van  Nederlands instituut voor alcoholbeleid STAP.
Het artikel gaat over het alcoholgebruik bij jongeren tijdens evenemten en festivals.
Het instituut wilt het aantal incidenten met dronken jonge feestgangers terugdingen. Dit na de incidenten op de TT in Assen en nu ook al tijdens de vierdaagse in Nijmegen waar de Burgermeester Bruls zijn zorgen uitsprak over de vele dronken jongeren tijdens de vierdaagsefeesten " ze liggen dronken in de goot en moeten door hun ouders opgehaald worden".
STAP stelt daarom het volgende voor: Tijdens festivals zouden bezoekers  bijvoorbeeld niet meer dan 2 drankjes per keer mogen halen, zodat de kans dat minderjarige alcohol drinken kleiner wordt.

Hier wat stukken uit het opinieartikel van STAP:

Er zijn steeds meer evenementen in Nederland. Nu al bijna 90.000 per jaar. De organisatie van deze evenementen wordt steeds professioneler met als gevolg dat het aantal bezoekers toeneemt. Tijdens de meeste van deze evenementen is er sprake van een ruim aanbod van alcohol wat dit jaar tot tal van problemen heeft geleid. Zo werd in de media melding gemaakt van overlast, van dronken feestgangers en van minderjarigen die na een overdosis alcohol in het ziekenhuis belandden. Bij de TT in Assen was het raak (9 met spoed opgenomen jongeren) evenals bij HockeyLoverz in Zoetermeer (6 gevallen van overdosis) en ook bij de Vierdaagsefeesten in Nijmegen. Burgemeester Bruls van Nijmegen maakt zich zorgen: ’Jongeren liggen dronken in de goot en moeten door hun ouders worden opgehaald’.  
Maar waarom zijn er regelmatig zulke ernstige incidenten? Dat komt vooral door onvoldoende aandacht voor de naleving van de leeftijdsgrens van 18 jaar, het grote aantal tappunten, de vaak lage prijzen van alcohol en niet te vergeten de professionele sponsoring (meestal door grote bierbrouwers) die het alcoholgebruik stimuleert.
"Wettelijk mag een barman geen drank verstrekken als duidelijk is dat de gekochte drank ter plekke wordt doorgegeven aan een 18-nimmer, aldus woordvoerder van STAP
Maar het is nu voor een horecaman niet te doen om precies te weten voor wie al die drankjes zijn die hij schenkt. Daarom het aantal van twee, dan heeft de barman het sneller in de gaten als er grote hoeveelheden drank worden doorgegeven"

Het advies is om concrete eisen te stellen aan de alcoholverstrekking tijdens evenementen. Enkele voorbeelden:  
- Bij besloten evenementen:  een toegangsleeftijd van 18 jaar. 
-  Bij besloten evenementen: geen gratis drinken na betaling entreegeld.  
-  Bij open evenementen: verstrek 18-plussers na vertoon van het ID een polsbandje.  
-  Bij open evenementen: leg alcoholverstrekking in supermarkten aan banden.
-  Niet meer dan 2 glazen alcohol per bestelling .
-  Een beperkt aantal tappunten, mét zichtbare communicatie van de leeftijdsgrens van 18 jaar.
-  Gratis drinkwater beschikbaar stellen. 
- Alcoholhoudende dranken moeten duurder zijn dan niet-alcoholhoudende dranken. 
- Verbod op het meebrengen van eigen drank.

Niet alleen de gemeenten ook de organisatoren van de evenementen hebben de plicht bij te dragen aan het beperken van schadelijk alcoholgebruik. Zo dienen alle barmedewerkers getraind te zijn op het goed controleren van de leeftijd en het weigeren van alcohol aan bezoekers die al aangeschoten zijn.  Ook moeten de organisatoren harde afspraken maken met de sponsoren over het aantal reclame-uitingen. 

Het zou echt heel goed zijn als gemeentes, organisators, sponsors eens goed samen naar dit probleem keken en samen zouden werken om het alcohol bij jongeren te beperken.
Zeker als je deze cijfers leest:

Onder jongeren veel behandelingen voor comadrinken; de gemiddelde leeftijd van de comadrinker is 15,5 jaar 
- In 2015 werden 1.600 jongeren onder de 18 jaar i.v.m. een alcoholvergiftiging behandeld op de afdeling Spoedeisende Hulp van een ziekenhuis. Aldus VeiligheidNL. De leeftijd van de jongeren met een alcoholvergiftiging op de Spoedeisende hulp was in 2015 gemiddeld 15,3 jaar. 
- In 2016 zijn 791 jongeren onder de 18 jaar opgenomen in een ziekenhuis na overmatig alcoholgebruik. Bij 550 van de 791 opgenomen jongeren was er sprake van overmatig alcoholgebruik met een alcoholvergiftiging (intoxicatie) als gevolg. Hun gemiddelde leeftijd bedroeg 15,5 jaar. 

Dit zijn cijfers die er niet om liegen. 
Ik ben blij dat iemand eindelijk weer eens serieus het probleem openbaar maakt en dat er nu hopelijk eens iets aan het probleem wordt gedaan. Als ouder moet je kunnen vertrouwen op de wet en op de medewerkers tijdens evenementen, festivals en welke plek dan ook waar alcohol geschonken wordt.