Eind van weer een jaar.....

De kerst is weer bijna voorbij, weer een kerst zonder Max. Mijn gezin is niet meer compleet, dat merk je bij alles iedere dag maar met dit soort dagen net wat meer. Kerst is in mijn ogen een echt familiefeest wat viert met de mensen die het dichts bij je staan. Bij ons is sinds 2016 altijd een leegte die door niets of iemand kan op gevuld worden.

We zijn de dagen op zich goed doorgekomen, eerste kerstdag gaan uiteten met mijn ex en met Job, ben zo dankbaar dat we dat nog samen kunnen doen. Niet alleen voor mij, maar ook voor Job is dat volgens mij heel belangrijk. Vandaag tweede kerstdag ben ik vanmorgen gaan werken en gaan Job  en ik zo uiteten met mijn moeder bij onze favoriete griek. Dan zijn de kerstdagen voorbij en ben ik ze gelukkig weer doorgekomen. Het blijft lastig om alle familiekiekjes op facebook te zien, het maakt me soms zelfs jaloers, maar goed het zoals het is en kan het niet mooier maken. Kerst 2018 kan ik weer doorstrepen.

Maar dan staat het eind van het jaar voor de deur, weer iets waar ik tegenaan hik. 2019 dat betekent dat we het derde jaar in gaan zonder Max, het blijft iets ongelooflijks en kan het soms nog steeds niet bevatten. Vraag me niet hoe ik het doe, maar ik sta nog recht en doe het iedere dag opnieuw.

2018......wat een jaar, het jaar waar mijn huwelijk stuk is gelopen, waarin we smane het besluit hebben genomen dat het beter is om uitelkaar te gaan. Is het beter?? Ik weet het niet wat ik wel weet is dat mijn leven alweer 180 graden is gedraaid en ik het echt oprecht zo zat ben om afscheid te nemen. Ik heb dit jaar afscheid moeten nemen van mijn huwelijk, van ons huis wat we met liefde uitgekozen hadden om samen met onze jongens gelukkig te worden, het huis wat stond voor een nieuwe start, wat stond voor ons gezin, ook daar is niets van over. Je kan zeggen het is maar een huis en ja dat klopt, maar het was ook afscheid nemen van de kamer van Max, nooit meer op zijn kamer rondlopen, op zijn bed liggen, in zijn klerenkast neuzen en zijn geur tot mij nemen. Alle spullen staan ineens verdeeld in 2 huizen en voor het grootste gedeelte in dozen, omdat ik er geen plaats voor heb. Het was dus weer een jaar met veel afscheid, pijn en teleurstelling.

2018.....was ook het jaar van de rechtszaak, eindelijk kwam de zaak rondom de jeugdsoos voor, eindelijk kon ik mijn verhaal doen, eindelijk mocht ik spreken en dat heb ik gedaan. Nooit gedcaht dat dit zo'n impact op veel mensen zou hebben, nooit gedacht dat ik uitgenodigd zou worden om bij RTL Late night en bij L1 te gast te komen, wat had ik nou te vertellen.....ik had het verhaal van Max te vertellen, de hele wereld mocht eindelijk weten wat er die avond allemaal fout is gegaan en dat het bestuur totaal geen verantwoordelijkehid heeft genomen. Door hun is mijn zoon om het leven gekomen, dat was altijd mijn mening en gelukkig deelde de rechtbank deze mening ook, ze werden schuldig bevonden op alle vlakken. Eindelijk iets van gerechtigheid.....
Het is zo raar dat na deze rechtzaak ik een stukje rust heb gekregen, ik heb gevochten voor mijn jongen, ik heb gevochten voor rechtvaardigheid en meer kon en kan ik niet meer doen. Het is goed zo, dit stuk, dit hoofdstuk is afgesloten. Al geef ik eerlijk toe ik hoop dat het de jeugdsoos nu geen klanten meer krijgt en dat ze alsnog de deur moeten sluiten, ik hoop dat het bestuur slapeloze nachten heeft gehad en zich realiseren dat ze schuldig zijn bevonden aan de de dood van een 15 jarige jongen, mijn 15 jarige jongen.

2018...is ook het jaar van een nieuwe start, een eigen flatje waar ik langzaam mijn draai in begin te vinden, weer begonnen met werken wat moeilijk maar ook wel goed voelt en ik eindelijk de ruimte heb gevonden om voor mijn zelf nu beter te gaan zorgen. Me niet meer druk te maken over wat mensen denken, zeggen of wat dan ook maar proberen weer mijn leven te lijden, weer invulling te geven aan mijn leven. Een leven wat voor altijd onder de schaduw van grote pijn en verlies ligt maar wel een leven wat me hopelijk verder brengt. Max is altijd bij mij, bij iedere stap die ik zet, al zou ik er echt alles aan doen als ik hem weer fysiek bij me kon hebben.

2019 staat voor de deur en ik ben er alweer niet klaar voor, maar kan het niet tegenhouden. Ik ben bang om verder te gaan, bang om door te gaan maar ik zal moeten ook daar heb ik geen keuze in. En ik weet dat ik in 2019 weer mag rekenen en bouwen op mijn lieve familie en mijn dierbare vrienden, want zonder hun had ik 2018 niet gehaald.........