Het nieuwe jaar is begonnen, dus ook ik zal maar beginnen met iedereen de beste wensen te wensen.
Sinds het overlijden van Max zal niemand mij meer een gelukkig nieuwjaar wensen, je ziet mensen echt twijfelen en denken wat ze moeten zeggen, dus dan is de beste wensen het veiligste denk ik.
We zijn 8 dagen verder in het nieuwe jaar, 2019....wat ben ik blij dat de feestdagen achter de rug zijn. Zo bizar dat wat eerder de mooiste en gezelligste tijd van het jaar is nu voor mij letterlijk de dagen uitzitten is. Maar goed ze zijn voorbij en heb weer bijna een jaar om me voor te bereiden op de volgende feestdagen.
Oud op nieuw was voor mij een lastige, de eerste oudjaarsavond alleen in 22 jaar, geen partner, geen kids, geen oliebollen of wafels helemaal niets. Zelfs het beetje kerstversiering had ik al opgeruimd. Bono was naar Jos, daar kon hij rustig wandelen en liggen zonder steeds in extreme angst te schieten door het vuurwerk, dus ik was echt alleen. Uiteindelijk ben ik samen met mijn lieve vriendin maar naar een kroeg in Echt gegaan, ook dat was zeker 24 jaar geleden dat ik oud op nieuw in een kroeg vierde. Maar goed alles beter dan thuis en met Wendy is het overal gezellig dus ook deze avond komen wij samen zeker om. Het was een gezellige avond tot 9 minuten voor middernacht, ineens realiseerde ik het me, ik ga over 9 minuten het derde jaar zonder Max in.....het derde jaar. Ik voelde de paniek op komen zetten, ik wil dit niet, pffffff dit mag niet.
Ik ben naar buiten gegaan, heb even met Jos gebeld en ja natuurlijk de nodige tranen laten vloeien, hoe fijn is het dan als mensen die je vaag kennen je toch even vastpakken en knuffelen en troosten.
Dan is het ineens middernacht, iedereen gaat naar buiten, wenst elkaar gelukkig nieuwjaar, ik bleef binnen, wist niet zo goed wat te doen, heb me een glas champagne gedronken, met Wendy geknuffeld en zo 2019 ingegaan. Nog nooit heb ik me zo alleen gevoeld met zoveel mensen om mij heen. Dit is niet zoals het hoort of zoals ik het gepland had, 2019 begint en ik ben 44 jaar, single, moeder van Job en moeder van Max die verdomme niet ouder als 15 is mogen worden.......
Ik ben die avond tot een uur of 2 gebleven, toen naar mijn moeder gelopen daar bleef ik slapen, die terugweg heb ik even goed gehuild, gevloekt en heel boos geworden en dat luchtte op, ik was het even kwijt.
Nu is het 9 januari en eigenlijk is er niets veranderd, ja we zitten in 2019 maar het voelt echt niet anders dan 2018, het is maar een getal. Het enige wat veranderd is ben ik, voor het eerst zeg ik dat 2019 het jaar van verandering word. Ik ben rond aan het kijken wat ik op werkvlak wil, heb gesprekken hierover en ben echt toe aan iets nieuws, een uitdaging waarin ik weer mijn tanden in kan zetten, iets nieus kan leren. Ben nu 4 weken aan het re-intregreren en dat gaat op zich prima, alleen merk ik dat ik ook die draad niet zomaar weer kan oppakken, wat ik daar mee bedoel is, ik kan niet verder gaan met dat waar ik 2 jaar geleden mee gestopt ben. Klinkt misschien heel vaag maar, het werk gaat me goed af, ik vind de zorg rondom de cliënten leuk, maar het voelt niet meer zoals het voelde. Dus tijd voor wat nieuws.
2019 wordt het jaar waar ik me niet meer druk hoef te maken over rechtszaken, journalisten en alles rondom de nacht van 29-10-2016. Maar het wordt het jaar waarin ik hopelijk terug durf te gaan kijken naar de mooie dingen die Max heeft gedaan en achter heeft gelaten, aan alle mooie herinneringen en niet meer alleen die afschuwelijke nacht en die verschrikkelijke jeugdsoos. Ik word nog steeds kwaad, misselijk als ik aan die soos, het bestuur en alle mensen die het zo nodig vonden om het achterlijke plaatje "Veer hauwe same"groot op facebook te zetten. Echt mensen trots moeten jullie zijn om achter zo'n clubje staan, een clubje die zich te goed voelt om zich aan de wet te houden en totaal geen gevoel van verantwoordelijkheid heeft, maar wel zwart op wit verantwoordelijk is bevonden voor de dood van onze Max, leef daar maar mee!!!
Dit ga ik allemaal proberen achter mij te laten, deze mensen hebben geen moraal, geen geweten, geen empathies vermogen, daar ga ik mijn energie niet meer in stoppen, dat zijn ze niet waard. Ik ga proberen vooruit te kijken en alleen maar terug te kijken naar de mooie dingen, de dingen die ik iedere dag mis moet, mijn hele leven lang.
Ik weet niet wat 2019 gaat brengen, het is pas de 9de dag, maar ik sta en ga langzaam stapjes vooruit, soms weer 3 vooruit en dan weer 4 terug maar er is beweging. Ik hoop in ieder geval oprecht dat 2019 voor jullie allemaam dat brengt wat jullie lief is en wat jullie nodig hebben......dan wordt 2019 misschien wel een beter jaar dan 2018
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.