Boek en andere dingen....

Zoals jullie misschien al weten ben ik een boek aan het uitgeven, althans laten uitgeven. Het verhaal van Max moet verteld blijven worden en ik hoop op die manier anderen te waarschuwen op de gevaren van alcohol bij jongeren. Buiten het feit dat het schrijven over Max en over wat het allemaal met mij en met ons doet iedere dag opnieuw mij ontzettend helpt, het is mijn uitlaatklep geworden. Vorige week kreeg ik de proefdruk binnen en toen moest ik wel even slikken....ineens is het echt, Max's verhaal, mijn verhaal in boekvorm.....het verhaal wat eigenlijk nooit verteld had moeten worden....een verhaal zonder happy ending.
Maar ook voelde ik een golf van trots, klinkt misschien heel raar maar wat ben ik trots op het feit dat ik de mama ben van Max, dat ik altijd de mama van Max zal blijven en ik altijd zijn stem zal blijven. Trots op de groei wat wij allemaal hebben doorgemaakt, dat we ondanks het afschuwelijke verdriet en de leegte die we ons leven lang met ons meedragen nog steeds rechtop staan, we iedere dag opnieuw de strijd aangaan, ook al is het ieder op z'n eigen manier. Ik heb wat kleine aanpassingen aangebracht aan de proefdruk, dus nu gaan we fase 2 in ik krijg de laatste proefdruk ter goedkeuring en dan wordt het uitgebracht.......ik vind het allemaal zo onwerkelijk maar ook zo ontzettend spannend.

Verder ben ik het jaar redelijk goed begonnen, het werken gaat me goed af en voel me weer nuttig. Ik ga in maart beginnen aan een nieuwe uitdaging waar ik heel veel zin in heb en ook aan toe ben, iets nieuws waar ik weer Marie-josé mag zijn en weer mag ontplooien en groeien. Ben ook wel stiekem trots op het feit dat ik ondanks mijn rugzak die toch behoorlijk groot, vol en aanwezig is, ik een van de gelukkige ben die uit 125 sollicitanten ben uitgekozen en aangenomen, geeft me toch wel even een boost. Ik heb gezegd dat 2019 het jaar van verandering moet worden, ik moet weer het hef in eigen handen gaan nemen en weer deel uit gaan maken van de wereld en het leven. Dat gaat echt niet makkelijk en geloof me er zijn momenten dat ik nog steeds het liefst terug in een grot kruip, maar als ik een ding weet is dat het geen fuck uitmaakt wat ik doe, Max komt niet meer terug en ik ben het aan hem, aan Job verplicht om te leven, dus dan maar weer de stappen zetten, dat kan ik alleen zelf doen.

2019 begon wel even met een schrik toen Job mij belde om te zeggen dat hij van de trap gevallen was, achterover op een betonnenvloer, ik hals over kop naar Tilburg, de arme jongen kon niet eens meer goed staan en lopen. Met hem naar de spoedeisende hulp en de arme jongen heeft zijn rug gebroken, 4 weken in een gipsharnas. Wat een pijn heeft hij gehad echt zielig, maar ook wat een geluk wat had dit anders af kunnen lopen. Job heeft weer een beschermengel op zijn schouder gehad en iets zegt mij dat het onze kleine rode krullebol is. Max let goed op zijn broer dat heeft hij ons via een medium laten weten en ik begin het toch steeds meer te geloven. Dat geeft me onbewust toch wel een warm en fijn gevoel, het idee dat Max bij Job is en op hem let en over hem waakt. Job ligt nu bij mij op de bank, eerlijk is eerlijk ik geniet ervan, weer iemand in huis om voor te zorgen. Dat ga ik wel weer missen als hij dadelijk terug naar Tilburg gaat. Maar er zijn ook momenten dat ik het alleen zijn even mis, kan je zien hoe snel je daar aan went. Maar voor nu ligt hij nog lekker bij mam op de bank en ik hoop dat hij nog even blijft.

Het klinkt misschien heel raar als ik zeg dat ik de aanwezigheid van Max steeds meer voel en ervaar, het is net nu ik weer mijn leven probeer op te pakken, ik niet verdrink in verdriet en paniek ik veel meer zie en voel. Max is bij mij, bij ons en zal altijd bij ons blijven, ik mis hem iedere dag meer en meer en huil me nog steeds in slaap, maar weet je ook dat hoort nu bij mij, dat ben ik en dat mag blijven. Ook in 2019 ga ik 4 stapjes vooruit en drie terug maar nog steeds kom ik verder en sta ik sterker. De wetenschap dat ik deze stappen met mijn mooie jongen zet, dat hij bij iedere stap aanwezig is maakt dat ik hem zet. Mijn jongen, mijn ster die altijd zal stralen en ons de weg zal wijzen, wat mis ik jou.................