18 jaar geleden....

18 jaar geleden was ik nu 37 weken zwanger, we hadden net pakjesavond gevierd en ik zei tegen mijn zus dat mijn buik onrustig was. Het enige wat zij tegen mij zei was bel verloskundige want volgens mij ben jij bezig met de bevalling. Ik lachte het weg en tijdens het lachen verloor ik na wat ik dacht wat urine, hahahah was dus duidelijk geen urine maar vruchtwater. Toch maar verloskundige gebeld en ja ik verloor vruchtwater en was duidelijke bezig. Ze gaf me tips om die avond de weeën zelf proberen op te wekken. Lukte dat net dan moest ik me 5 december 2000 melden op de verloskamer in het ziekenhuis.

Zo gezegd, zo gedaan, chinees eten werd gehaald, want pittig eten zou de weeën kunnen opwekken, ananashart als toetje en ja hoor ook ik heb wonderolie geprobeerd, alles zonder resultaat geen wee, geen harde buik helemaal niets. Dan toch maar rond 22 uur naar bed want ja morgen zou ik gaan bevallen, ik weet nog dat mijn vriendin naast me zat en eigenlijk niet naar huis wou maar ook niet Jos en mij langer ophouden. Job was bij oma, snel een tas inpakken, want niets was klaar, ik wou thuis bevallen dus was totaal niet voorbereid. Helaas mocht ik niet meer een warm bad nemen dus snel douche en naar bed. Die nacht heb ik weinig geslapen, lag letterlijk te wachten op een wee of wat dan ook. Maar niets, Max zat nog lekker in mijn buik en was niet van plan zonder slag of stoot uit mijn buik te kruipen.

5 december 2000, 7 uur bellen met het ziekenhuis om te vragen hoe laat ik werd ingeleid, dat zou om 8:30 uur zijn dus met een beetje geluk zou ik rond de middag bevallen zijn van een mooie zoon zei de verpleegkundige. Dat ging wel wat anders. Ja ik werd om 8:30 uur ingeleid eerst met gel, toen om 13 uur nog wat gel, allemaal zonder echt resultaat, ja ik had wel weeën maar niets zetten zoden aan de dijk. Om 16 uur had ik 2 centimeter onsluiting, pfffff. Dus dan aan het infuus, toen kwam de weeëngolf maar Max bleef zitten waar hij zat, geen beweging in te krijgen, toen was hij al lui hahahhahha. Geloof me die nacht was ik niet zo gezellig, ik denk dat ze nu nog praten over die vrouw wat net de exorcist was.

6 december 11 uur wordt eindelijk Max geboren, een bevalling van 27 uur. Max werd direct mee naar de kinderarts en couveuseafdeling genomen, aangezien hij langer dan 48 uur met te weinig vruchtwater had gezeten. En ik, ik lag daar beduusd en totaal niet bevatten wat er allemaal gebeurt was die afgelopen 27 uur. Maar mijn Max was er, mijn moooiste Sinterklaas cadeautje.

Max zou dus over 2 dagen 18 jaar worden....18 jaar. Hij heeft zijn "sweet sixteen" ook al niet mogen meemaken en nu ook al 18 jaar....geen rijbewijs, niet mogen stemmen, niet volwassen mogen worden.
Nog steeds kan ik het niet bevatten, nog steeds vind ik het onbegrijpelijk. Mijn jongen is omgekomen door de alcohol die hij niet eens had mogen krijgen, want er is echt een wet nix 18.....hij had pas over 2 dagen alcohol mogen bestellen, mogen halen aan een bar, winkel of wat dan ook. Hoe bizar is dat eigenlijk. Ik kan hier nog iedere dag boos om worden, ik jank hier nog iedere dag om.

Geen verjaardag op 6 december, geen 18 jaar. Het is dan zijn geboortedag en hij blijft voor altijd 15 jaar. Nog steeds weet ik niet goed wat je op zo'n dag moet doen, moet je uberhaupt wat doen? Niets doen is ook een optie, maar het voelt allemaal zo dubbel, zo blehhh. Ik herinner me zijn geboortedag nog alsof het gisteren was, net zoals zijn sterfdag, hoe bizar is dat, dit hoort toch helemaal niet.
Het huis had versiert moeten worden, er had een groot feest gehouden moeten worden, 18 jaar is een mijlpaal en Max heeft dat niet mogen bereiken.

Komende 2 dagen zit ik weer even in mijn schulpje en kijk ik terug en huil ik om de toekomst. Weer realiseer ik me dat niets meer is zoals het was, het nooit meer wordt zoals het was en ik niet weet hoe ik het dan moet invullen.

18 jaar geleden was ik nu hard aan het werken om mijn mooiste sinterklaascadeau op de wereld te zetten, nu ben ik hard aan het werken om mijn leven te leven zonder dat mooie geschenk. Hoe bizar, oneerlijk en pijnlijk is dat..........