Verder

Inmiddels zijn we weer een paar weken verder, er is weer een hoop gebeurt.
Ik erk dat ik niet meer iedere week schrijf, niet omdat ik niet meer bezig ben met het rouwen en het leren leven zonder mijn Max maar juist omdat ik aan het leren leven ben zonder Max.
Op mijn werk gaat het steeds beter, ik begin mijn draai te vinden, het blijft een rotplek en iedere keer word ik teruggeworpen na het moment maar ik kan het steeds beter relativeren, en daarbij heb ik geweldige collega's die me steunen en er zijn.

Ook in mijn nieuwe huisje heb ik mijn plekje gevonden, ik voel me thuis in mijn huis iets wat ik al heel lang niet meer gevoeld heb. Zelfs Max heeft hier een mooi plekje en ik voel dat hij bij mij is.
Het is zo fijn om mijn vrienden en dierbare op steenworp afstand te hebben wonen, ik voel me daardoor minder alleen.
Langzaam begin ik dus mijn draai te vinden, ik heb weer een beetje het gevoel dat ik leef en ook weer mag leven. Ik weet dat ik nooit meer over het verlies van Max heen kom, dat geef je geen plaatsje dat is een deel van je wat ik bij mij draag, wat bij mij hoort en mij vormt en heeft gemaakt wie ik nu ben.
Het mag er  zijn en ik laat het er ook zijn, ne zo goed dat er ook weer "goede"dagen mogen zijn.

Het is ook weer moederdag geweest, een dag die ik toen de kinderen nog klein waren leuk vond, de spanning de dagen ervoor, de gedichtjes aan je bed en de mooiste geknutselde cadeautjes. Dat heb ik allemaal niet meer en op die dag voel ik het gemis toch wel meer dan alle andere dagen, moederdag is ook weer zo'n dag die nooit meer wordt zoals die was. Wat wel heel bijzonder was, is dat ik de dag voor moederdag een moeder/zoon dag in Tilburg had, georganiseerd door het dispuut van Job.
Het was een geweldige dag, een hele dag met mijn oudste, dingen doen, de jongens leren kennen waar hij mee samen leeft, een kijkje in zijn leven. Ze hadden echt leuke dingen gepland en alles was gewoon lekker gezellig. Wat ben ik trots op mijn oudste, wat doet hij het toch goed, Hij heeft leuke vrienden, zit op de uni. Ondanks al het verlies, pijn en het op de kop gooien van ook zijn leven doet hij het echt goed. Mijn mooie Job, mijn kanjer.

Een andere stap die ik heb gemaakt is, ik ga op vakantie, nu hoor ik je denke wat is daar nu bijzonder aan. Maar het bijzondere is dat ik helemaal alleen ga, voor het eerst in mijn leven ga ik helemaal alleen op vakantie. En eerlijk gezegd vind ik het stiekem heel stoer maar ook doodeng, ik alleen vliegen, ik alleen 8 dagen in een vreemd land? Maar ach wat kan er gebeuren, ik leg makkelijk contacten, neem een tas vol boeken mee en hoef ook met niemand rekening te houden. Dus ik heb er ook wel zin in. Dit is weer in stap in mijn leven, het hef in eigen handen nemen, weer in het leven gaan staan.

Ik had nooit gedacht dat ik deze stappen zou kunnen zetten, ik dacht echt dat ik een verbitterde vrouw zou worden. En iets in mij is dat ook wel, maar er brand ook weer een vlammetje en ik vind het allemaal doodeng, mag ik dit wel voelen, hoor ik dit wel weer te voelen? Misschien moet ik wat minder denken en wat meer doen, want het voelen kan ik niet uitzetten het verdriet is er altijd, soms op de voorgrond en soms op de achtergrond maar nooit weg net zoals Max er altijd is.