2,5 jaar

29 april 2019.....
Vandaag is het al 2,5 jaar geleden of eigenlijk pas 2,5 jaar geleden dat mijn Max op de afschuwelijke manier van zijn leven beroofd werd. 2,5 jaar dat wij al leven met dit grote verdriet, met die enorme leegte wat er een klap achter is gebleven. Iedere dag realiseer ik me dat niets meer is zoals het was en ik nog steeds niet weet hoe ik hier ooit mee moet en kan leven. Mijn Max missen is onmenselijk.

En als ik dan terug kijk dan zijn het ook wel hele turbulente 2,5 jaar geweest, mijn leven, het leven van Job en van Jos is volledig op zijn kop gezet. Job is niet alleen zijn broer verloren maar ook zijn thuis, zijn veilige haven. Ik ben niet alleen mijn zoon verloren wat al niet te handelen is maar ook nog eens mijn maatje, mijn beste vriend, de liefde van mijn leven, mijn partner, mijn huwelijk. Jos en ik zijn elkaar kwijtgeraakt. Ik ben in 2,5 jaar 2 x verhuisd en nu heb ik hopelijk mijn plekje gevonden. Ik ben meerdere malen begonnen met werken en weer moeten stoppen, maar heb nu een baan gevonden waar ik me opzich echt goed bij voel, heel leuk team en een uitdagende baan maar alleen de locatie maakt het voor heel lastig, iedere keer terug naar de rotplek is heel moeilijk en pijnlijk.
Ik heb een boek uitgegeven waarin ik je letterlijk meeneem in mijn gedachten en leven vanaf 29 oktober 2016.
Ik ben vrienden kwijtgeraakt  iets waar ik het nog steeds moeilijk mee heb, aangezien ik nog  maar met weinig mensen het verleden met Max kan delen, maar heb ook hele lieve mensen in mijn leven erbij gekregen die mijn leven verrijken met hun aanwezigheid en hun zijn.

Wat ik vooral geleerd heb in de afgelopen 2 ,5 jaar is dat ik sterker overkom dan ik in werkelijkheid ben, ik een heel ander beeld naar buiten ben dan ik me in werkelijkheid voel. Ja ik doe dingen en zet stappen, ik leef en zal dus wel moeten, maar als ik alleen in mijn appartementje zit dan komt de ware ik naar boven, de ik die kapot gaat aan het gemis, die zich nog steeds iedere dag in slaap huilt, een ik die zich heel eenzaam en alleen voelt, die boos is op alles en iedereen en de wereld heel vaak niet meer begrijpt, een ik die moe word van al die opmerkingen. Maar ook een ik die doorgaat, die er staat voor alles en iedereen, die er alles aan doet om Max bij iedereen in gedachten te houden, die het gevoel heeft dat ze nu voor 2 moet leven en het uiterste eruit wilt halen. Een ik die weer durft te kijken naar morgen en misschien wel weer open staat voor eventueel iemand toe te laten in mijn cocoontje. Maar die ook heel bang is, bang om mensen toe te laten, bang om te houden van want iedereen van wie je houdt gaat weer uit je leven.

2,5 jaar zonder Max....ik ben totaal niet meer de Marie-josé die ik was, dat wil net zeggen dat ik toen beter was maar wel onbevangener, ik meer genoot van het leven en ik ook zaken vanzelfsprekend nam. Nu geniet ik van hele kleine dingen, neem ik niets meer vanzelfsprekend en ben ik altijd op mijn hoede. Nu weet ik hoe het voelt om je hart te breken, om ziek te zijn van verdriet en je verbitterd te voelen, nu weet ik hoe leeg een mens zich kan voelen. Mijn leven, het leven van Job en Jos lijkt niets meer op hoe het was. We leven alle drie met dit gemis ieder op zijn eigen manier. Maar we dragen alle drie Max bij ons, bij iedere stap die we zetten de rest van ons leven.

Lieve Max, ik is je iedere dag een beetje meer dan gisteren. Ik mis je de kleine dingen maar ook in de grote dingen. Ik weet niet hoe ik het al 2,5 jaar doe zonder jou, jij was toch wel een van mijn drijfveren. Lieverd weet dat ik van je houd, dat ik je ontzettend mis en ik ergens weet dat je bij mij bent.....
Lieve Max, We"ll meet again don't know where, don't know when