Altijd wel een trigger...

Eind van deze maand is het 2,5 jaar geleden dat mijn Max op een afschuwelijke, oneerlijke, onnodige manier van het leven werd beroofd. En iedere dag is er wel iets wat me aan dat moment, aan die dag, aan dat tijdstip doet herinneren. Ik krijg het maar niet uit mijn hoofd.

Het gaat zeker stukken beter met mij, ik kan op momenten echt wel weer normaal functioneren en zelfs heel soms genieten en voel ik weer dat ik leef. Maar ergens is er altijd iets of iemand of wat die het gevoel weer triggert. Dan is het er weer in alle hevigheid.

Het kan een liedje zijn dat toevallig op de radio afspeelt, of iets op de televisie wat er voor zorgt dat het weer op doet wekken. Het is er altijd, het doet pijn, ik huil, voel me alleen en mis Max zo intens en zo als het komt in vlagen gaat het ook weer met vlagen weg. Het hoort bij me, het is mijn pijn, mijn gemis, mijn Max.

Maar waarom schrik ik dan nog steeds van bepaalde zaken, waarom voel ik nog de boosheid en de paniek? Waarom begrijp ik sommige keuzes van mensen niet, want wie ben ik om te oordelen over wat mensen doen. Maar begrijpen doe ik he niet altijd, probeer op zijn minst rekening te houden met het feit en dat bepaalde dingen voor mij misschien niet meer zo normaal zijn. Zoals dat er nog steeds laconiek wordt gedaan onder drinken van alcohol bij minderjarige zelfs bij mensen die dicht bij mij staan, hebben jullie nu nog niet gezien wat alcohol met jongeren doet? Het rare is dat ik er nu pas echt last van heb, het rare is dat ik toch steeds meer afkeer tegen alcohol krijg, dit terwijl ik diegene ben die zeker na het overlijden van Max dikke vrienden is geworden van de wijn, wijn verdoofd even en geeft me even het gevoel weer dat ik leef. Alcohol is gevaarlijk en het trieste is dat het zo ingeburgerd en geaccepteerd is in onze maatschappij dat we het niet eens meer zien. Zelfs ik zie het na alles af en toe niet meer. Ook die trigger zal er dus altijd zijn en blijven.

Het is eigenlijk zo raar dat een trigger je raakt op het moment dat je het niet verwacht, bam daar is het als een harde klap in je gezicht, het gevoel alsof iemand letterlijk op je hart trapt. In een klap ben je volledig uit je huisje, word je adem even weggepakt en voel je je weer als die bewuste avond, is het gemis is er in een klap in volle hoedanigheid en voel je  je tranen komen, uit het niets is het er, iedere dag wel ergens. Soms zonder reden, soms met maar het went nooit. Zelfs na 2,5 jaar wordt dat gevoel alleen maar groter en erger, de leegte die het overlijden van Max heeft achtergelaten wordt met de dag groter. Er komen geen nieuwe herinneringen, alle verhalen zijn al verteld en toch is het verhaal nog niet klaar, ik ben nog niet klaar, ik was nog niet klaar en Max...Max al helemaal niet.

En hoe raar het misschien ook wel klinkt door die dagelijkse triggers, door die pijn en dat verdriet te voelen weet ik dat Max bij mij is en aan mijn zijde staat bij alles wat ik doe, hij zorgt ervoor dat ik sterker wordt en dat ik de kracht heb om door te gaan. Door gaan terwijl soms opgeven vele malen makkelijker en aantrekkelijker is, maar ik ga door. Ondanks de triggers, het onbegrip, de boosheid, de pijn, het verdriet ga ik door samen met Max die ervoor zorgt dat ik recht blijf staan en me steeds bewust maakt van dat er nog veel, heel veel te verbeteren is in het hele alcoholverhaal bij jongeren en ook bij volwassenen. Die strijd gaat door en ik ga door.......