Went het ooit???

Zoals jullie weten en ik al eerder geschreven heb ben ik begonnen met een nieuwe baan en ben ik verhuisd. Alles om maar mijn leven weer op de rit te krijgen en weer het gevoel te krijgen en mijzelf weer terug te vinden.

Mijn huisje is ingericht en het ziet er gezellig uit, maar het voelt nog niet als een thuis, ik ben alleen en mis mijn oude leventje zo erg, maar goed ik doe mijn best en het zal wel als een thuis gaan voelen niet zoals het was maar een ander thuis.

Ik merk dat ik het steeds lastiger vind als Job na een weekend weggaat, ik wil gewoon weer een gezin, iemand om voor te zorgen, ik mis gewoon mijn moedertaken. Ik weet heel goed dat als Max nog geleefd had dat hij waarschijnlijk ook op kamers had gaan wonen, dus dat lege nest had er gekomen, maar toch is dat anders. Nu is het echt een leeg nest, een huis zonder ziel, ik ben mijn gezin kwijt en geloof me het went nooit.

Dan mijn nieuwe baan, vol enthousiasme ben ik aan deze uitdaging begonnen, echt als ik er al over sprak begon ik te stralen, ik was echt toe aan deze uitdaging. En nog ben ik enthousiast en geloof ik in deze uitdaging.  Alleen ben ik iets vergeten, of had ik me iets niet gerealiseerd. Ja ik wist dat de afdeling in het AZM kwam en dat het dus zou betekenen dat ik daar zou moeten gaan werken, maar een afdeling is een afdeling dus dat zou geen belemmering moeten zijn. Ik ben de SEH binnen gelopen, ja dat was heftig en slikken maar niets leek meer op de SEH van 29 oktober 2016, de hele SEH is verbouwd en ik hoef er in principe niet naar toe dat doen de verpleegkundige dus ook dat zou geen belemmering moeten zijn. Dat zou je denken, althans dat dacht ik......

Ergens heb ik het onderschat, ergens zit het dieper dan ik had verwacht. De afdeling waar ik werk ligt boven de SEH en de buitenkant, parkeerplaats ziet er nog net zo uit, ik zie me daar nog staan, ik zie ons nog naar binnen gaan, denken dat ze zich vergist hadden, onze Max ligt daar niet, ik zie me nog daar bellen en bellen en niemand aan de lijn krijgen. Iedere keer als ik naar buiten kijk voel ik het weer, slaat mijn hart over. Iedere keer als ik het AZM binnen loop moet ik slikken, het begint al met de weg er na toe, iedere keer ervaar ik de route opnieuw. Stom van mij dat ik  dit niet had verwacht, ik dacht echt dat ik dat kon plaatsen. Maar vanaf mijn eerste keer terug in het AZM heb ik weer de nachtmerries, voel ik weer de paniek en huil ik me weer in slaap. Ik hoop zo dat dit gaat wennen, ik wil zo graag deze baan en dit werk doen, ik zeg steeds tegen mijzelf het is maar een ziekenhuis, het is maar een afdeling, het is maar een autoweg, maar het is zo veel meer, het is zo verbonden met mij, dat het me soms verstikt.

Ik realiseer me zo erg dat ik bij iedere stap die ik zet, bij alles wat ik mijn verdere leven ga doen Max een deel zal bepalen, dit bedoel ik niet negatief maar mijn leven is getekend door deze afschuwelijke nacht, de krassen op mijn ziel zullen steeds weer open gaan op de momenten dat ik het niet verwacht.
Niets is meer zoals het was en ik al helemaal niet meer, ja ik doe, ja ik lach, ja ik maak grappen maar geloof me ik ben nog maar zo'n klein deel van mij die ik was.

Wat ik wel altijd heb geweten is dat ik mijn werk met mijn hart en liefde heb gedaan en doe, dus ik hoop zo dat ik kan wennen aan deze locatie, dat ik me hierover heen kan zetten. Ik hoop zo dat Max mij hept om ook deze achtbaan te leren beheersen. Dat Max mij leert weer te vertrouwen op mijzelf en weer laat zien dat het oke is om te genieten. Dat ik kan wennen aan het alleen zijn en ik niet mij vast ga klemmen aan familie of vrienden, ik moet op mijn eigen benen staan, dat doe ik al een hele tijd maar moet weer erop gaan vertrouwen. Niet Job of Jos of mijn vrienden zijn verantwoordelijk voor mijn leven of mijn geluk dat ben ik zelf, dus weer even terug bij af maar zoals Pipi zegt "ik heb het nog nooit gedaan maar denk dat ik het kan"