Waarom.......??

Waarom is een vraag die we allemaal regelmatig stellen, het begint al bij peuters. Althans ik kan me nog goed herinneren dat Job en Max op alles waarom...vroegen, en dan probeerde ik vaak antwoord te geven maar soms was het antwoord ook gewoon daarom.

Vanmorgen werd ik weer wakker met de vraag waarom opstaan? Een van de waarom vragen die ik mezelf en die anderen mij regelmatig stellen. na even diep te zuchten kan ik daarop antwoorden, in bed liggen lost niets. Dus ik ben maar weer opgestaan.

De afgelopen maanden is waarom een vraag die ik vele malen heb gesteld.
Op heel veel  waarom vragen heb ik  zelf de antwoorden, helaas sommige vragen blijven onbeantwoord.
Laten we beginnen met de vragen die ik kan antwoorden....

Waarom begin ik nog aan de dag?
Heel simpel omdat zoals ik net al zei in bed liggen geen optie is, het maakt de pijn en het verdriet niet minder. Daarbij heb ik geen keuze en ook dat is een keuze. De mensen om mij heen hebben ook nergens om gevraagd en zeker Job niet. Het mag niet zo zijn dat Job bij het overlijden van zijn broer ook zijn ouders kwijtraakt.

Waarom reageren mensen soms vreemd of niet?
Wij zijn de nachtmerrie van iedere ouders en dat merk je iedere dag weer.
Mensen weten echt niet wat ze moeten zeggen, of ze wat moeten zeggen, je ziet het gebeuren.
Geleef me dat ik het echt begrijp, het is ook lastig en pijnlijk, dat is het voor ons ook 24 uur per dag. Het enige wat ik als tip hierop kan zeggen, niets zeggen of doen is altijd erger dan wel iets doen of zeggen. Je kan eigenlijk bijna niets fout zeggen, zelfs  iets goed zeggen is al lastig. Soms zegt een knipoog, een streel over arm of rug  veel meer dan duizend woorden. Wij zijn nog steeds Jos en Marie-josé, we dragen alleen een heel groot verlies en pijn met ons mee.

Waarom blijven mensen weg?
Eigenlijk om bijna dezelfde reden als hierboven, mensen weten niet hoe ze hiermee om moeten gaan, geloof  me ik weet het ook niet, doe iedere dag ook maar wat. Daarbij duurt rouwen vaak te lange voor mensen, ze zeggen niet voor niets tijd heelt alle wonden, geloof me deze wond is niet te helen. Mensen oordelen en handelen van uit hun eigen doen en laten en dat past ineens niet meer. Je vindt elkaar niet meer, de vriendschap of relatie die je voor dit verlies had is niet meer gelijk en in balans, dat is iets wat mensen lastig vinden,ik ben veranderd, wij zijn veranderd, ze zijn hun plekje kwijt. Mensen kwijtraken in deze nachtmerrie is heel pijnlijk en soms ook niet te begrijpen, ik heb alleen wel geleerd dat het is wat het is en dit is wie wij zijn geworden, take it, or leave it! Dit klinkt misschien heel hard maar ik heb geen ruimte om me ook nog druk te maken over de gevoelens van de ander, ik heb mijn handen vol aan mijzelf, Jos en Job. En gelukkig waar mensen wegvallen komen ook weer plaatsen vrij voor nieuwe mensen.

Waarom deze blog??
Ook die vraag heb ik mijzelf gesteld en krijg ik nu al gesteld, de afgelopen maanden ben ik gaan schrijven, iedere dag. Ik schrijf over Max, over zijn dood, over het gemis, de pijn, de rechtzaak, mijn boosheid, maar ook over Job en hoe ontzettend trots ik ben op hem. Dus eigenlijk schrijf over al mijn gevoelens. Dit schrijven heeft er voor gezorgd dat de grote chaos in mijn hoofd minder chaotisch is. Het schrijven helpt om alles op een rijtje te zetten. Door deze blog help ik dus mijzelf en hoop ik dat anderen iets kunnen meepikken van verlies, rouw en het omgaan met. Verder hoop ik dat mensen inzicht gaan krijgen, inzicht in rouwen en in alcoholgebruik bij jongeren. Dat zou mooi zijn, bewustwoording dat is het woord. Verder houd ik met deze blog Max een beetje in leven, op deze manier kan ik over hem schrijven en de mooie, leuke maar ook pijnlijke dingen delen.

Waarom zijn we hem niet gaan halen?
Deze vraag heeft me zeker de eerste maanden en nu soms nog wakker gehouden. Geloof me ik ben boos geweest op alles en iedereen, vooral op mijzelf. We hadden hem moeten halen was mijn standaard antwoord op alles. Waarom we dat niet hebben gedaan is om de volgende reden, het feestje was 2 km van ons huis vandaan, de weg fietste hij praktisch iedere dag naar school, althans tot aan het dorpje. Hij had met vrienden afgesproken en het allerbelangrijkste hij had met z'n vriendinntje afgesproken en laten we eerlijk zijn daar wil je je ouders niet bij hebben. Max was een hele verstandige slimme jongen, zat op gymnasium en had ons nooit reden gegeven om hem niet te vertrouwen. Hij hield zich altijd aan de afspraak. Daarbij was het feestje in een jeugdsoos, wat kon daar nu gebeuren. Althans dat was onze gedachten. Dus die bewuste avond om 21:45 uur mocht Max gaan, op zijn fiets na heel veel discussies over het wel of niet brengen. Wij hebben altijd gezegd dat je kinderen moet los laten en ze vertrouwen moet geven, kinderen kunnen meer dan wij denken. Als we nu alles beter hadden geweten dan was deze avond echt anders gelopen, maar je weet niet alles. Dus wij zijn hem niet gaan halen, omdat we Max vertrouwde en hem zijn vrijheid gunde.


Deze waarom vragen krijgen we helaas nooit meer antwoord op en houden me nog steeds iedere dag wakker.....

Waarom Max?

Waarom heeft hij ons niet gebeld?

Waarom heeft niemand van het bestuur ingegrepen?

Waarom wordt er alcohol verkocht aan  minderjarige in een jeugdsoos?

WAAROM, WAAROM?????????