Deze week afscheid moeten nemen van mijn beste, trouwste viervoeter. Mijn Bono...

Bono hebben we als gezin 13,5 jaar geleden mogen ontvangen, het was liefde op het eerste gezicht met deze kleine ondeugende maar oh zo lieve pup. Vanaf dag 1 hoorde hij tot ons gezin. Bono en ik waren gelijk een echte eenheid, waar ik was volgde Boontje. Ook met de jongens was Boontje een van de bende. Max was er voor het knuffelen en wandelen en kroelen, Job deed liever wat wilder met hem. Maar zoals ik al schrijf Bono hoorde bij ons.

De afgelopen 5,5 jaar na het overlijden van Max was Bono mijn soulmate, klinkt misschien raar omdat over een hond te zeggen, maar zo voelde het. Wij hadden met 1 blik genoeg. Bono was er om mij te troosten, om mij te knuffelen, voor Bono moest ik mijn bed uit,Bono hield onvoorwaardelijk van mij, Bono maakte mijn huis een thuis. Bono was voor mij ook een grote connectie met Max. Dit alles is nu ineens weg.

Alweer afscheid moeten nemen van iets wat zo ontzettend dierbaar is, ik merk dat ik zo klaar ben met afscheid nemen. De leegte die het achterlaat is niet meer op te vullen. Het leven is toch meer dan alleen maar afscheid nemen. Klinkt misschien erg dramatisch, ik weet dat ik hier ook wel weer overheen kom, overheen moet, alleen nu voelt het zo.

Buiten het feit dat ik mijn viervoeter ontzettend mis, ben ik mijn thuisgevoel weer kwijt. Ik voel me rusteloos en zit in vluchtmodus, alles om maar niet thuis te zijn, tuis is stil, niemand wacht op mij. Ook ben ik door Bono weer iets van mijn gezin kwijt, Bono hield voor een deel Jos en mij verbonden en ook dat valt nu weg. Het is dus meer als alleen afscheid nemen van mijn beste, trouwste vriend maar ook van een deel van mijn leven, mijn verleden, mijn gezin.

Ik weet zeker dat Max, Bono met open armen heeft ontvangen en dat ze nu weer samen zijn, dat biedt wat troost. Bono heeft het zwaar gehad na het overlijden van Max, hij was de hond die iedereen troostte, die de eerste nacht dat Max opgebaard las al zijn speeltjes bij Max legde en tegen hem aanstootte zo van kom speel nu met mij. Bono werd van een gekke, speelse hond in een klap onze troost hond. Ik durf echt te zeggen dat Bono een deel van mijn redding is geweest de afgelopen jaren. 

Nu moet ik hem laten gaan, nu moet ik zelf gaan doen. Geen idee hoe ik weer het thuisgevoel ga krijgen, geen idee of deze leegte weer minder wordt. Wel weet ik dat ik echt heel slecht ben in loslaten en ik er ook echt klaar mee ben.

Lieve Bono, dank je wel voor je onvoorwaardelijke liefde, je duizenden likjes, je blije kop en troostmomenten. Wat ga ik jou missen kleine dikke stinkerd, voor mij was je meer als een huisdier, voor mij was je ons derde kind.