Waar komt het door, wat is de trigger, waarom gebeurt het steeds? Op sommige vragen kan ik antwoord geven, sommige blijven denk ik onbeantwoord.
Als ik bij mijzelf na ga waar het deze keer door komt dan kan ik wel wat zaken benoemen.
Op de eerste plaats ga ik weer een nieuw jaar in zonder Max, weer een jaar afgesloten zonder Max, dit is de vierde jaarwisseling zonder Max en ik merk dat ik het steeds lastiger vind. Het idee dat ik nog heel veel jaarwisselingen moet doormaken zonder Max maakt me angstig, verdrietig en boos.
Verder ben ik afgelopen jaar heel hard bezig geweest om het leven, de draad weer op te pakken, normaal was mijn motto. Misschien is het dan niet zo slim geweest om in Maart van 0 uur in een klap 32 uur gaan werken, op de locatie waar Max gestorven is en dan ook nog regelmatig tegen de kinderarts en verpleegkundige op SEH lopen. Dat is achteraf natuurlijk vragen om problemen. Om die reden ben ik in november terug naar het verpleeghuis, naar een gesloten afdeling gegaan, iets wat ik echt heel leuk vind en waar ik normaal op mijn plekje ben, alleen was mijn boog al zo gespannen, dat ik mijzelf continu voorbij renden. Veel werken, lange dagen, taken op mij nemen, vooral niet zeuren en doorgaan dat was mijn motto. En na een incident met de kerst op het werk is er bij op dat vlak wat geknapt, ik begon te wiebelen zoals ik het noem.
De feestdagen gevierd met een nieuwe familie, waar ik echt met liefde en warmte ben opgevangen maar toch voor mij anders voelde en ik met momenten echt moeilijk vond. Mijn mooie gezein viert nooit meer kerst samen. Oud op nieuw naar Spanje, iets waar mijn onderbuikgevoel al zei niet doen, toch gegaan en helaas is het daar anders gelopen als gepland en op 1 januari ben ik alleen teruggevlogen naar huis. Dus 2020 begon heel anders dan ik had gehoopt en ik werd op zondag 5 januari wakker in een hele erge paniekaanval en wist niet meer welke knop ik moest omzetten, welke pet moet ik vandaag dragen, ik wist het niet meer.
Ineens realiseerde ik me dat ik geen knoppen meer had of geen petten meer had er viel niets meer om te zetten, dit is het hier moet ik het meedoen. Mijn leven wordt niet meer "normaal" zoals ik normaal vind. Mijn gezin is niet meer mijn gezin zoals ik het voor ogen had en Max, Max is er niet meer hoe graag ik dat ook zou willen. En dat toegeven, uitspreken is het moeilijkste van alles, want als ik dat zeg is het echt en ik wil niet dat het echt is. Klinkt misschien heel raar maar voor het eerst realiseerde ik me dat ik nog niet echt gerouwd heb, ik heb gehuild maanden aan een stuk, ben boos geweest, ben gaan vluchten in alles wat op mijn pad kwam maar heb nog nooit stil gestaan bij het feit dat dit het is.
Dan zoek ik weer hulp, krijg te horen dat ik ptss heb en persisterende complexe rouwstoornis. Dus ik begin weer bij nul, weer therapie, weer praten, voelen, huilen en heel hard werken. Met het enige verschil dat ik nu weet dat ik geen keuze heb, ik moet door deze zure appel heen bijten, ik moet nu deze weg inslaan, niet alleen voor Job, niet alleen voor Max, niet alleen voor alle lieve mensen om mij heen maar op de eerste plaats voor mijzelf.
I'm still breathing, i'm alive
