Eind van het jaar

2019 loopt op zijn einde, alweer een jaar zonder jou. Vraag me niet hoe ik dit jaar alweer ben doorgekomen maar het is me gelukt.  6 december zou je 19 jaar worden en er gaat geen dag voorbij waarin ik me afvraag wat je nu aan het doen zou zijn, zou je nog studeren, hoe zou je er uit zien. Voor het eerst realiseer ik me dat je echt voor altijd 15 jaar blijft, al je vrienden zijn volwassen aan het worden, hebben zich ontpopt tot mooie jongemannen en dames en jij jij blijft 15 jaar. Ik merk dat ik het daar steeds moeilijker mee heb, de wereld lag aan je voeten en je hebt niet eens echt stappen mogen zetten.

2019 wat was het weer een jaar, een jaar waarin ik eindelijk mijn plekje in Echt kreeg, een jaar waarin ik weer ben begonnen met werken, begonnen ben met een studie en weer verliefd ben mogen worden. En hoe trots ik aan de ene kant ben op al die stappen voel ik me ook ontzettend schuldig, schuldig dat ik soms het gevoel weer heb dat ik leef, dat ik geniet en zelfs moment van geluk voel. Dat hoort niet, ik kan toch die dingen niet voelen, dat voelt zo ontzettend dubbel. Er zijn maar weinig mensen die echt weten of zien hoe ik me echt voel, kwetsbaar opstellen blijft lastig.

De feestdagen staan voor de deur, voor het eerst in 22 jaar vier ik de feestdagen niet met mijn " oude gezinnetje", deze dagen zijn heel anders ingevuld en ik vind het doodeng. Ik ben heel blij en dankbaar dat ik deze dagen mag vieren met mijn "nieuwe familie"  een liefdevolle familie die me met open armen hebben ontvangen en toch voelt het een beetje raar. Zal Max erbij zijn, is er ruimte voor Max die dagen? Voor het eerst in 3 jaar ga ik ook weer werken met deze dagen ook dat vind ik heel spannend, ik ben niet heel gezellig meer met deze dagen. Wel moet ik toegeven om dan ervoor te zorgen dat onze kwetsbare ouderen een mooie kerst hebben voelt wel weer goed, geven is iets wat ik heel graag doe. Dus kerst 2019 is ook weer een stap in een "ander"leven, een leven wat ik aan het ontdekken ben en waar ik iedere dag nog bang voor ben, maar iedere dag is er eentje dus komt goed.

24 december komt er een stuk over/van Max in de mijn geheim te staan, onder de rubriek bijzonder kind....mijn Max een bijzonder kind.....ja dat was hij, dat is hij en zal hij altijd blijven. Ik ben dankbaar dat het verhaal van Max verteld wordt en niet vergeten wordt, dat was mijn bedoeling, hbet verhaal mag niet vergeten worden, want het had ieder kind kunnen overkomen en hopelijk red ik zo een kind.....daarbij mag Max nooit vergeten worden.

 2019 een jaar met heel veel vallen maar iedere keer weer opstaan, ik ben er nog, ik ga door voor Max, voor Job en voor alle mensen die van mij houden en er in 2020 ook zullen zijn.
Ik hoop dat jullie mooie feestdagen hebben en brand een kaarsje voor alle mooie mensen die we moeten missen met deze dagen.